Σκόρπια...

Λόγια φθηνά, μίμηση των λαοπλάνων,
περιγράφουν τη ζωή σου, μα εσύ κοιμάσαι...
Συνείδηση λες, μα το τομάρι σου διψάει για παρανομία...
Κάποιος γελοιογράφος είχε πει πως: "Όλη σου η ζωή είναι
μια μοναχική πορεία προς τον τάφο,
άσε που στο δρόμο μπορεί να πεθάνεις" μα εσύ γέλασες...
Γέλασες με το σαρκασμό, ή τη γελοιότητα της μοναξιάς σου;
Όχι, γέλασες με την δήθεν ασφάλεια του εγωισμού, ότι
δεν είσαι εσύ αυτός που περιγράφει, όμως ήρθαν βράδυα
που μούσκευαν τα δάκρυα το μαξιλάρι σου, που ήσουν μόνος,
μα την άλλη μέρα, όχι, δεν ήσουν εσύ...
Σέρνεις εδώ κι εκεί, ένα κορμί "βιτρίνα" που δεν πιστεύεις
πως κάποτε θα σε προδώσει, δίνεις τροφή σε κόλακες,
πολιτικούς που αύριο θα σε πουλήσουν, μα εσύ ξέρω, πάλι
θα τους αρνηθείς... Κυλάς το είναι σου σε βρώμικα σεντόνια,
και λες ότι δεν είναι μαζί σου η ψυχή σου, κι όμως ντρέπεσαι...
Σκεπάζεις στοργικά τον κλώνο σου, περήφανος που 'χεις
προσθέσει άλλον ένα κατάδικο,
στη λίστα του βόθρου που βουλιάζεις...
Και μένεις ώρες μες το μπάνιο, με το νερό καυτό,
λες και θα σ' εξαγνίσει,
μα τα σημάδια στην ψυχή είν' ανεξίτηλα, και η σκατίλα
έχει ποτίσει το πετσί, τα μάτια, την ανάσα σου...
Και συνεχίζεις το ταξίδι, για ένα καλύτερο αύριο λες, μα εσύ
μακραίνεις την Ιθάκη, εσύ γελάς στους αμόρφωτους διδάκτορες,
εσύ παινεύεις τους μακελάρηδες, απάτρηδες πολιτικούς...