Το γελαστό απόγευμα της ανθρωπιάς...

...Δεν ήθελα να γράψω κάτι αυτές τις μέρες...

Δεν ήθελα χαλάσω την ξενοιασιά των διακοπών ούτε την αίσθηση του υπερβολικά γεμάτου μας στομαχιού...

...Όμως είδα κάτι στην τηλεόραση (που προβλήθηκε ΜΟΝΟ χάριν των ημερών) το οποίο με συγκλόνισε.

Μια ομάδα μπάσκετ επισκέφτηκε το ίδρυμα βρεφών "ΜΗΤΕΡΑ"...Αυτή η εικόνα που θρυμμάτιζε ακόμα και ατσάλι ήταν τ' ότι τα παιδάκια άπλωναν τα χέρια ζητώντας ΜΟΝΟ μια αγκαλιά...κάτι εφήμερο, κάτι στιγμιαίο, κάτι ίσως ψεύτικο (ελλείψει γονέων) αλλά και τόσο απαραίτητο...

Έχουμε υπάρξει παιδιά, χωρίς παιχνίδια, δώρα, διακοπές κι εκπλήξεις...κάποιοι από εμάς και χωρίς δεύτερο ρούχο...

Πόσοι από εμάς δεν είχαμε μια αγκαλιά;;;

Ρωτήστε κάποιον γνωστό σας που έχασε τον γονιό του...

...Ελάτε τώρα στη θέση αυτού του παιδιού που μεγαλώνει χωρίς ένα χάδι...

...Σας παρακαλώ, κάντε το αυτονόητο γι' αυτά τα παιδιά, όχι μόνο τώρα στις γιορτές, επειδή κι αυτές οι ψυχούλες αξίζουν ένα γελαστό απόγευμα...

Καλή ευλογημένη χρονιά με υγεία και χωρίς δυστυχία για εμάς και τους συνανθρώπους μας...

Α! και κάτι άλλο...Ζήτησα από τον Αη Βασίλη να μου φέρει μια καινούργια Ελλάδα χωρίς αυτά τα παχύδερμα ζωντόβολα που ευθύνονται για την οικονομική μας κατάντια και τον εθνικό μας ξεπεσμό...

Ευτυχείτε!!!

Ένας "απογευματινός" επίλογος για το 2007...

...Φτάνουν λοιπόν οι μέρες που ο Θεάνθρωπος θα γεννηθεί για να φέρει σε όσους το θελήσουν το μήνυμα της Αγάπης, της Ελπίδας και της ψυχικής θαλπωρής και ανάτασης...
...Θα προσπαθήσει δηλαδή να περάσει αυτό το μήνυμα γιατί κάμποσα χρόνια τώρα το 'χουμε γραμμένο...μόνο στις κάρτες αυτό το μηνυματάκι...

Θα ξοδέψουμε όπως πάντα 18 μισθούς αντί του 13ου, θα χώσουμε μπινελίκια με το τσουβάλι στους οικείους μας γιατί "αργία μήτηρ πάσης κακίας", θα ξεκινήσουμε για το "χωριό" για να μείνουμε στο σπίτι της γιαγιάς που σφαχτήκαμε να το διεκδικήσουμε αδέρφια και ξαδέρφια, θα πήξουμε ως τα διόδια, θα ρίξουμε και κάνα κάρο καντήλια "μα καλά όλοι οι μαλ...ες σήμερα βρήκαν να φύγουνε;;;" και μετά τις Αφίδνες θα σανιδώσουμε το γκάζι στο καινούργιο GTI,FSI,VTEC 2.0 T κάνοντας το κέφι του 8χρονου υιού μας που μας προτρέπει να τον περάσουμε το γύφτο με το PANDA που'ναι μπροστά μας...

"Ω ρε καμάρι που το'χω ο άτιμος!!! Ποιος με πιάνει!!! Και στο κωλοχώρι της μ...κισμένης μόλις ακούσουν το σφύριγμα του τούρμπο θα βγούν όλοι και θα φωνάζουν "έρχεται η Μαρίαααα"...ΟΥΠΣ! λάθος αυτό είναι απο διαφήμιση...αλλά και λίγο σχετικό...Ευτυχώς κι η κωλόγρια μας άφησε και το ρημαδόσπιτο...Ακόμα το χρωστάω βέβαια αλλά χαλάλι..μέχρι τζακούζι έβαλα...Κωλόβλαχοι!!! σας έφερα τον πολιτισμό!!!...

"Όχι ρε γαμώτο!!! πέρασες καθόλου απ τη μάνα μου στο γηροκομείο;;;

- Οχι...κι ήθελα να την ρωτήσω αν το βούτυρο το ζεματίζει για τους κουραμπιέδες..."

...Γέννηση του Θεανθρώπου, λοιπόν, σ' ένα κόσμο που ο γονιός εκδίδει το παιδί του για μια τηλεκάρτα, μήνυμα Αγάπης σε αυτούς που "ξεχνάνε" τα πεταμένα γεροντάκια στα γηροκομεία, μήνυμα Ελπίδας σε αυτούς που αντί καρδιάς έχουν μια τεράστια τσέπη...

...Και μήνυμα αγώνα κι αλληλεγγύης σε όσους μετά τις γιορτές περιμένουν εξελίξεις στην εργασία τους χάριν των δίποδων καρεκλοκένταυρων που λυμαίνονται τ' οτιδήποτε υγειές σ' αυτό τον τόπο...

...Εύχομαι απο καρδιάς, μαγικά, ν' αλλάξει το τοπίο και να πάψουν να κυκλοφορούν επικίνδυνα "ζώα" ανάμεσά μας...

Πως;;; Με την Θεία Φώτιση...

Με Υγεία, Αγάπη και καθαρή Συνείδηση λοιπόν...

Καλά Χριστούγεννα

Ξέρεις ποιός...

Απόγευμα χωρίς...κανέναν...

"Θα μάθεις τι θα πει απώλεια" είχε πει ο Ρόμπερτ ντε Νίρο στον Νικ Νόλτε στο ακρωτήρι του φόβου...

Άραγε πόσοι από εμάς ξέρουν τι θα πει απώλεια;;;

Σωστά...έχω μαυρίσει επειδή έρχονται "γιορτές", επειδή έχω απωλέσει (δεν έχει σημασία τι), επειδή πουλιέμαι κάθε μέρα...

Σκεφτείτε την κυριολεξία σε κάποιες λέξεις: αγάπη, θλίψη (όχι λύπη), αλτρουισμός, μοναξιά, αλήθεια, θέληση...

Δε γράφω πολλά, για να ρίξουμε και μια ματιά στα προηγούμενα, αξίζουν την προσοχή μας...

Η απογευματινή μου εξομολόγηση...

...Γεια και χαρά φιλαράκια...
Ίσως έχω καταντήσει Λούκι Λούκ και Δον Κιχώτης μ' όλα αυτά που παρουσιάζω αραιά και που, είναι σίγουρα αρκετά κουραστικό να προβληματίζεσαι γιατί ένας αργόσχολος παρανοϊκός έχει κολλήσει στο παρελθόν και πορεύεται μες απ' αυτό το θλιβερό τρόπο σκέψης, πιστεύοντας πως τελικά με το να θρυμματίζεσαι για τους άλλους κάνει καλό...
Δε βαριέμαι να γράφω και δεν περνάει μέρα που να μη νιώθω περισσότερο πουλημένος από την προηγούμενη...
Γι' αυτό αντιγράφω και δημοσιεύω συγγράμματα από καταξιωμένους συγγραφείς, μόνο και μόνο για να 'χουμε όλοι την ευκαιρία να μοιραστούμε τον ίδιο προβληματισμό...
Γιατί απορώ (κι ίσως μόνο εγώ) "πως κι ενώ ο "Χ" μου ζητάει συγνώμη, κάνει και πάλι τα ίδια ρε γαμώτο";;;
Να δεχτώ ότι "από τότε που βγήκε η συγνώμη χάθηκε το φιλότιμο";;;
Πόσους βολεύει αυτό; Ποιοι νομίζουν ότι έτσι θα έχουν ως τα γεράματα μια ποιότητα ζωής και ειλικρίνεια στις σχέσεις; Έχουμε αποδεχτεί πλήρως το ρόλο των εντιμότατων κερατάδων;;; Το κάνανε και σήριαλ!!! Όπως και το "οι άντρες δεν υπάρχουν πια"...
Σωστά!!! Εδώ αποδέχομαι το "κερατάς", το "άντρας" θα μου κακοφανεί;;;
Εξάλλου (ξέρω προσωπικά) δε μετράει σήμερα το τι είσαι, αλλά αυτό που δείχνεις...
Άμα είσαι φορτωμενάκιας κι έχεις μπαμπά, κανείς δεν κρίνει τις μ..κίες που κάνεις ή αν την κουνάς την αχλαδιά...
Είσαι ο καλύτερος αφού θα "περάσει καλά" η σαλταπήδω η κόρη μας μαζί σου τι έγινε κι αν το "σηκώνεις λίγο το σακάκι";;; Θεά είσαι γαμπρούλη μου!!!
ΑΑΑΡΕ κακόμοιροι!!! Καλά στερνά σε σας και στα παιδιά σας...
Κρίμα που ξεχάσαμε από που προερχόμαστε κι ότι πριν 30 χρόνια φορούσαμε αποφόρια...
Ξεχάστε τη συγνώμη που οφείλετε στα παιδιά σας γιατί κι αυτά έχουν ξεχάσει το χρέος τους προς εσάς...
...Κι αφήστε με εμένα να πολεμάω με τους ανεμόμυλους...ο νοών, νοείτω...

Διαβάστε παρακάτω...αξίζει!!!

Ένα απόγευμα μ' ένα φίλο...

“Ένα σπουδαίο πνεύμα μας αποχαιρετά”

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έχει αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας: Kαρκίνος στους λεμφαδένες. Η κατάστασή του μοιάζει να επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα. Η αποχαιρετιστήρια επιστολή που ακολουθεί εστάλη από τον συγγραφέα στους φίλους του και χάρη στο Ίντερνετ έφτασε και σε μας.

Σας συστήνω να τη διαβάσετε, καθώς πρόκειται για ένα πραγματικά συγκινητικό κείμενο γραμμένο από έναν από τους λαμπρότερους λατινοαμερικάνους συγγραφείς του αιώνα που μας πέρασε.



“Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι’ αυτό που αξίζουν, αλλά γι’ αυτό που σημαίνουν.

Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ’ ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ’ αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.

Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ’ αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.

Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ’ αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ έβλεπα να βγαίνεις απ’ την πόρτα, θα σ’ αγκάλιαζα και θα σου ‘δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ’ έβλεπα, θα έλεγα “σ’ αγαπώ” και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ’ αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι’ αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν’ το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις “συγνώμη”, “συγχώρεσέ με”, “σε παρακαλώ”, “ευχαριστώ” κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ’ τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.”

Ένα απόγευμα σαν αυτό χωρίς εκείνον...

...Αν ήσουν σήμερα μαζί μας το σπίτι σου θα 'ταν κατάφωτο και γεμάτο απο φίλους που θα 'παιρναν δύναμη απο την ύπαρξή σου...

...Αν ήσουν σήμερα μαζί μας όλοι εμείς που σε λατρέψαμε θα ευχόμασταν για σένα και θα φουσκώναμε τα στήθη μας απο υπερηφάνια που 'σαι Έλληνας, που 'σαι ένα παιδί σαν κι εμάς ξέροντας πως θα χορέψεις τ' αρχοντοζεϊμπέκικο, κείνο που έκανε το χάρο να σε φοβάται...

...Μπαμπέσικα η ζωή σε πούλησε κι ο ουρανός άνοιξε διάπλατα για να χωρέσει το ανυπέρβλητο της λεβεντιάς σου και το απέραντο καθάριο του ακέραιου χαρακτήρα σου...

...Είμαι σίγουρος πως καμμιά γιορτή δε σκιάζει την απουσία σου, σαν σήμερα που αυτή η μέρα ταυτίστηκε με την απώλεια σου, μιας κι εσύ δεν είσαι εδώ...

...Δεν υπάρχουν άξιοι μιμητές, ικανοί συνεχιστές στο δρόμο που χάραξες εσύ...

...Δεν υπάρχουν μαθητές να σπουδάσουν την τέχνη (πέραν του θεάτρου) που έκανες τρόπο ζωής...Την τέχνη του να 'σαι Αρσενικός, Μάγκας, Λεβέντης, Νταής...

...Θα σε θυμόμαστε πάντα Νίκο Κούρκουλε...Καλή αντάμωση!!!

Γελαστό απόγευμα...VS ματαιοδοξία

Ήταν τέτοιες μέρες πάνω-κάτω που έμαθα πως ο φίλος μου ο Αλέκος είχε απαγχονιστεί στο σπίτι του έχοντας μείνει μόνος στον κόσμο κι έπειτα από μια ερωτική απογοήτευση.
Ήταν ένα χαμογελαστό παλικάρι παρ' ότι η ζωή του τα' χε πάρει όλα και μη έχοντας άλλο τη δύναμη να το παλέψει προέβη στο απονενοημένο διάβημα...
Ένιωσα τη μεγαλύτερη των ευθυνών γιατί ποτέ δεν κατάλαβα ότι είχε κάτι τέτοιο στο νου του και ποτέ (αν και πάνε 14 χρόνια) δεν ξεπέρασα αυτόν τον τόσο άδικο χαμό του φίλου...
Σήμερα έχοντας τα εφόδια που απέκτησα από την έως τώρα ζωή μου και σθένος για την αντιμετώπιση των ζόρικων καταστάσεων, έγινα μάρτυρας μιας ακόμα απόπειρας στροφής προς την αυτοχειρία, από ένα άτομο που δεν περίμενα ποτέ ν' ακούσω κάτι τέτοιο...
Παιδιά, ένα έχω να πω:Είναι η μεγαλύτερη ανοησία!Ζούμε στην εποχή της ενημέρωσης, των επικοινωνιών και της παροχής κάθε είδους τεχνολογίας.
Έχουμε την ευκαιρία ν' αντλήσουμε δύναμη από σχέσεις τις οποίες μπορούμε πάλι ν' αλλάξουμε πολύ εύκολα έως ότου βρούμε το ιδανικό.
Έχουμε την ευκαιρία μέσα σε δευτερόλεπτα να επικοινωνήσουμε με αγαπημένα πρόσωπα στην άλλη άκρη της γης...(εγώ θυμάμαι στο γυμνάσιο αλληλογραφούσαμε από τη στήλη της "Μανίνα", "ζητούν αλληλογραφία").
Το πρόβλημα μας είναι η αποβλάκωση και η κακή χρήση της τεχνολογίας.
(Το άτομο που μου μίλησε γι' αυτοκτονία έχει 4-5 κινητά που μιλά ΣΥΝΕΧΩΣ, μια αχαρακτήριστη σχέση που βασίζεται στο ψέμα και το βόλεμα και έναν απροσδιόριστο στόχο ζωής).
Κατά τ' άλλα είμαστε προφέσορες στις ανθρώπινες σχέσεις όταν "περνάμε καλά", όταν στέλνουμε sms "αγάπη μου έκανες κακάκια;;;" ή "θα το ΚΑΝΟΝΙΣΩ να βρεθούμε το βράδυ"...
ΠΟΥ ΠΑΜΕ ΡΕΕΕΕ!!!!
Κουνήστε τον ποπό σας και ΘΥΣΙΑΣΤΕ τον "ελεύθερο χρόνο" σας γι' αυτόν που αξίζει ν' αγαπάτε...Αφήστε τα κινητά, τα playgamebox-stationcube, τις ανόητες τσάρκες με τ' αυτοκίνητο τάχα "για καφέ" με "φίλους" που απλά είναι γνωστοί και δεν μας προσφέρουν τίποτα παρά μόνο χάσιμο χρόνου...
Η φίλη μου Άρτεμις μου 'στειλε το κάτωθι Power Point...
Ζητώ συγνώμη για την αντιγραφή και δημοσίευση αλλά...

ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ! ! !

Πείθουμε τους εαυτούς μας ότι η ζωή μας θα είναι καλύτερη όταν θα παντρευτούμε, θα αποκτήσουμε ένα μωρό, μετά ένα ακόμα.
Μετά αγχωνόμαστε διότι τα παιδιά μας δεν είναι αρκετά μεγάλα και όλα θα είναι καλύτερα όταν θα μεγαλώσουν.
Στη συνέχεια αγχωνόμαστε γιατί φτάνουν στην εφηβεία και πρέπει να ασχοληθούμε μαζί τους.
Θα είμαστε σίγουρα ευτυχείς όταν θα ξεπεράσουν αυτό το στάδιο. Λέμε στους εαυτούς μας ότι η ζωή μας θα είναι ολοκληρωμένη όταν ο σύντροφός μας θα αποκατασταθεί, όταν θα αποκτήσουμε ένα πιο ωραίο αυτοκίνητο, όταν θα μπορέσουμε να πάμε διακοπές, όταν θα πάρουμε την σύνταξή μας.
Η αλήθεια είναι ότι η καλύτερη στιγμή για να είμαστε ευτυχισμένοι είναι ΤΩΡΑ. Αλλιώς πότε ; Η ζωή μας θα είναι πάντοτε γεμάτη με απογοήτευση.
Είναι προτιμότερο να το παραδεχτούμε και να αποφασίσουμε να είμαστε ευτυχισμένοι παρόλα αυτά.
Για πολύ καιρό, μου φαινόταν ότι η ζωή μου θα άρχιζε. Η πραγματική ζωή. Αλλά υπήρχαν πάντα εμπόδια, μία δοκιμασία να ξεπεραστεί, μια δουλειά να τελειώσει, χρόνος να δοθεί, ένα χρέος να πληρωθεί. Μετά η ζωή θα ξεκινούσε. Τελικά κατάλαβα ότι αυτά τα εμπόδια ήταν η ΖΩΗ.Αυτή η προοπτική με βοήθησε να δω ότι δεν υπάρχει μονοπάτι προς την ευτυχία.
ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΕΥΤΥΧΙΑ.
Λοιπόν, εκτιμήστε κάθε στιγμή. Σταματήστε να περιμένετε να τελειώσετε το σχολείο, να ξαναγυρίσετε στο σχολείο, να χάσετε 10 κιλά, να πάρετε 10 κιλά, να ξεκινήσετε να δουλεύετε, να παντρευτείτε, να έρθει η Παρασκευή το βράδυ, η Κυριακή πρωί, να αγοράσετε ένα καινούριο αμάξι, να πληρώσετε την υποθήκη σας, να έρθει η άνοιξη, το καλοκαίρι, το φθινόπωρο, ο χειμώνας, η πρώτη του μήνα, η τα μέσα του μήνα, να ακουστεί το τραγούδι σας στο ραδιόφωνο, να πεθάνετε, να ξαναγεννηθείτε ... πριν αποφασίσετε να ΕΙΣΤΕ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ.Η ευτυχία είναι ένα ταξίδι, όχι ένας προορισμός. Δεν υπάρχει καλύτερος χρόνος για να είστε ευτυχισμένοι ....από το ΤΩΡΑ ! Ζήστε και εκτιμήστε την τωρινή στιγμή.

-Άγνωστος συγγραφέας-

Τώρα, σκέψου καλά και προσπάθησε να απαντήσεις σε αυτές τις 4 ερωτήσεις :

1 – Ονόμασε 5 άτομα από τα πλουσιότερα στη γη.
2 – Ονόμασε τις 5 τελευταίες νικήτριες του διαγωνισμού Μις Υφήλιος.
3 – Ονόμασε τους 10 τελευταίους νικητές του Βραβείου Νόμπελ.
4 – Ονόμασε τους 10 τελευταίους νικητές του Όσκαρ καλύτερου ηθοποιού.

Δεν τα καταφέρνεις ; Είναι δύσκολο, έτσι ;Μην ανησυχείς, κανείς δεν θυμάται.
Τα χειροκροτήματα περνάνε ! Τα κύπελλα πιάνουν σκόνη ! Οι νικητές ξεχνιούνται !

Τώρα προσπάθησε να απαντήσεις σε αυτές τις 4 ερωτήσεις :

1 – Ονόμασε 3 καθηγητές που συνέβαλαν στην μόρφωσή σου.
2 – Ονόμασε 3 φίλους που σε βοήθησαν σε δύσκολες στιγμές.
3 – Σκέψου κάποια άτομα που σε έχουν κάνει να νιώσεις ξεχωριστός /ή.
4 – Ονόμασε 5 άτομα με τα οποία σου αρέσει να περνάς τον χρόνο σου.

Τα καταφέρνεις ; Είναι πιο εύκολο, έτσι ;Τα άτομα που έχουν μία ουσία στην ζωή σου δεν είναι αναγκαστικά οι πιο πλούσιοι ή οι πιο επιτυχημένοι ....Είναι όμως εκείνοι που ανησυχούν για σένα, που φροντίζουν για σένα, που σε οποιεσδήποτε περιστάσεις είναι δίπλα σε σένα ....Σκέψου λίγο. Η ζωή είναι πολύ σύντομη !Εσύ σε ποια λίστα είσαι ; Δεν ξέρεις ....; Άφησε με να σε βοηθήσω. Δεν είσαι ανάμεσα στους πιο ‘διάσημους’, αλλά ανάμεσα σε αυτούς που θυμάμαι να στείλω αυτό το μήνυμα ...

Είναι λίγος καιρός, στους Ολυμπιακούς του Σιάτλ, 9 αθλητές, όλοι ανάπηροι σωματικά ή πνευματικά, ήταν στην γραμμή εκκίνησης της κούρσας των 100 μέτρων. Στο σύνθημα της εκκίνησης, η κούρσα ξεκίνησε. Δεν έτρεχαν όλοι αλλά όλοι είχαν την επιθυμία να συμμετέχουν και να κερδίσουν. Έτρεχαν ανά 2, ένα αγόρι έπεσε στην πίστα, έκανε κάποιες τούμπες και άρχισε να κλαίει. Οι άλλοι 8 τον άκουσαν να κλαίει. Επιβράδυναν και κοίταξαν πίσω τους. Σταμάτησαν και άρχισαν να επιστρέφουν πίσω .... ΌΛΟΙ...Μία κοπέλα με το σύνδρομο Down καθισμένη δίπλα του, άρχισε να τον χαϊδεύει και να τον ρωτά : ‘Είσαι καλύτερα τώρα ;’Τότε, και οι υπόλοιποι 9 τον πήραν από τους ώμους και ξεκίνησαν όλοι μαζί να περπατάνε προς την γραμμή του τερματισμού. Ολόκληρο το στάδιο σηκώθηκε και άρχισε να χειροκροτεί. Και τα χειροκροτήματα διήρκεσαν πάρα πολύ .....
Οι άνθρωποι που είδαν αυτό το γεγονός, μιλούν για αυτό ακόμη.ΓΙΑΤΙ ;Γιατί βαθιά μέσα μας, όλοι ξέρουμε ότι το σημαντικότερο πράγμα στην ζωή δεν είναι να κερδίσουμε για μας. Το πιο σημαντικό πράγμα σε αυτή τη ζωή, είναι να βοηθάμε τους άλλους να κερδίσουν. Ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι θα επιβραδύνουμε ή θα αλλάξουμε την δική μας πορεία.

Με πολλή αγάπη

Στέλιος

Ένα απόγευμα...θλιμμένο

Καλό μήνα φιλαράκια...
Καλός όσον αφορά τ' ότι μας φέρνει τα Χριστούγεννα (που'χουν χάσει πια το νόημά τους) και θα ξεχυθούμε όλοι στα μαγαζιά με το εορτοδάνειο στη τσέπη να κάνουμε shopping therapy...
Και σιγά μη σκεφτούμε τα παιδάκια τα κακόμοιρα στα ορφανοτροφεία η στις φτωχογειτονιές...
Εμείς θ' αλλάξουμε τον κόσμο;;;
Εδώ δε σκέφτομαι τον καημένο-η που νοιαζότανε για μένα και μάτωνε σε κάθε μου αναστεναγμό...

Τώρα όμως είμαι με τον άλλο-η ο οποίος δε με πολυ-σκοτίζει γιατί δε νοιάζεται για μένα αλλά έχει λεφτά...συναισθήματα και περνάμε καλά...

Έτσι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις..."***** και λαβείν"...

Το πρώτο δεν το θυμάμαι, εξάλλου δε με αφορά...
Ωχ μωρέ αδερφέ τι σκέφτηκα τώρα...Χρονιάρες μέρες...
Να περνάμε καλά!!!Υγεία, "ευτυχία" και...αγάπη!
Κι ας πράττουμε αχαριστία, αγνωμοσύνη κι απιστία, γιατί αυτά είναι τα εύκολα...
Θα αγαπήσουμε αληθινά...κάποτε!
Κι ενώ το "κάποτε" είναι πολύ κοντά στο ποτέ, είμαστε ανα πάσα στιγμή έτοιμοι-ες ν' ακολουθήσουμε το δύσκολο δρόμο της θυσίας και της αυταπάρνησης, αλλά καθημερινά το αναβάλλουμε γι' αύριο γιατί απλά...δε μας βολεύει...
Καλό μήνα λοιπόν...και γιορτές με Αγάπη, περισυλλογή και ανιδιοτέλεια ...

Ένα απόγευμα στο θέατρο...

Φιλαράκια μου καλά, δεν είναι τυχαίο ότι όλοι αυτοί που λατρέψαμε στη ζωή μας έκαναν τις καλύτερες και μεγαλύτερες παραστάσεις...



Πάρτε λοιπόν το άλλο σας μισό και πηγαίντε μια βόλτα στο θέατρο...



Προσωπικά κι αν θέλετε τη γνώμη μου ο φίλος μου Λεωνίδας Τσίπης (δημιουργός ασύλληπτων θεατρικών επιτυχιών) ανεβάζει τις κάτωθι παραστάσεις...



Θα δείτε ότι έχω δίκιο...

Mαύρη Κωμωδία
“Η εκδίκηση της Ιοκάστης”


Μια γυναίκα, ως σύγχρονη Ιοκάστη, καλείται να πάρει την εκδίκησή της σε μια αντροκρατούμενη για χιλιάδες χρόνια κοινωνία.

Οι αλλεπάλληλες ανατροπές, οι ακραίοι χαρακτήρες και καταστάσεις αλλάζουν διαρκώς την πορεία του έργου και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ποιο θα είναι τελικά το τέλος του.

Άραγε η Ιοκάστη θα καταφέρει να πάρει την εκδίκησή της;



Κωμωδία του Λεωνίδα Τσίπη
Σκηνοθ.: Γ. Παπαθεοδώρου.
Παίζουν: Β. Κολάσης, Θ. Ζέρβας, Κ. Γαβαλλά, Αλ. Μαρτζούκος, Μ. Μπαλούρδου, Ιπ. Τροβάς, Ελ. Τριανταφύλλου.
Σκην.: Μ. Κόκορη.
Μουσ.: Γ. Σπυρόπουλος-Μπαχ.


ΑΛΕΚΤΟΝ

Σφακτηρίας 23, Κεραμεικός, 2103422001
Βραδ: Πέμ., Παρ., Σάβ., Κυρ. 9.15 μ.μ. € 15, φοιτ.: € 10. Διάρκεια: 90'.




Κάντε κλικ και στο site του Αθηνοράματος:
http://www.athinorama.gr/theatre/data/performances/default.aspx?id=6089


---------------------------------------------



Μεταφυσικό δράμα
“Το Τούνελ”


Ένα ζευγάρι παράνομων εραστών επιβιβάζεται σ' ένα παράξενο τρένο.
Τι κρύβει η αινιγματική συμπεριφορά του προσωπικού και γιατί δεν υπάρχουν άλλοι ταξιδιώτες;
Ζωή και θάνατος χωρίζονται από μια λεπτή, διαχωριστική γραμμή πάνω στην οποία ισορροπούμε καθημερινά.

Πόσο έτοιμοι είμαστε να περάσουμε από την άλλη μεριά;



Μεταφυσικό του Λεωνίδα Τσίπη
Σκηνοθ.: Μ. Ρετσίλα.
Παίζουν: Τ. Προύσαλης, Μ. Δραγάτσης, Μ. Μαρχάινε, Γ. Καπετανάκος.
Σκην.-κοστ.: Κ. Πανωρίδης.
Διάρκεια 80'



ΕΣΩΘΕΑΤΡΟ

Ακταίου 3, Θησείο, 2103410224
Βραδ: Τρ., Τετ. 9.30 μ.μ. € 17, φοιτ.: € 12. Διάρκεια: 80'.




Κάντε κλικ και στο site του Αθηνοράματος:

http://www.athinorama.gr/theatre/data/performances/default.aspx?id=6084

Το 35ο μου απόγευμα της 26ης Νοέμβρη

...Απο μικρός σιχαινόμουν αυτή τη μέρα.Γενικά δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με τις γιορτές, τα πανηγύρια κτλ...μου την έδινε στα νεύρα θυμάμαι να με ντύνουνε σαν μικρό επιχειρηματία και να με πηγαίνουν απο δω κι εκεί στους θείους με τα πουλόβερ και τα γραμμόφωνα, σε μουντές τραπεζαρίες με βαριά άβολα βελούδινα έπιπλα και αυτές τις "σερβάντες" σαν τεράστια φέρετρα...

Πλακώναν οι μεγάλοι τα "ουισκάκια" και τα μεγαλύτερα ξαδέρφια κάνα βερμούτ (γιατί δεν υπήρχε και τίποτ' άλλο στο μαγαζί) κι εγώ έπρεπε να κάθομαι στην άκρη του καναπέ και να μη συμμετέχω σε καμμία κουβέντα παρά μόνο να κοιτάζω τα απαίσια κεντητά κάδρα που κοσμούσαν τους τοίχους ανάμεσα στις απλίκες...

...Τα χρόνια πέρασαν, σταμάτησα τα σούρτα-φέρτα με τους θείους, είμαι στο σπίτι που πάντα ονειρευόμουν, μαζεύω κόσμο και γιορτάζω όποια μέρα του χρόνου γουστάρω...

Μ' ένα πράγμα όμως δε συμφιλιώθηκα ποτέ...

Τ' ότι κάθε χρόνο τέτοια μέρα, μεγαλώνω ένα χρόνο ακόμα...

Όχι πως δεν τα πάω καλά με την ηλικία μου...Ούτε φοβάμαι που ο θάνατος έρχεται ένα βήμα πιο κοντά...

Αυτό που με θυμώνει είναι πως δεν έζησα μέχρι τώρα με την ένταση "στα κόκκινα"...

Δεν έκανα όλ' αυτά που ήθελα και θα μπορούσα να κάνω για να γίνει ο κόσμος καλύτερος...

Δεν ξέρω τι, μα νιώθω πως όλοι μας έχουμε κλείσει έστω μια φορά τα μάτια μπροστά σε κάτι που συμβαίνει κι ίσως πονά τον διπλανό μας...

Ίσως ακόμα να βαρεθήκαμε ν' ασχοληθούμε με το παιδάκι που κάθεται στον καναπέ, στην απομόνωση...Δεν ξέρω τι θα καταλάβετε απ' όλα αυτά, ίσως είναι μια κατάθεση σκέψεων, ίσως είναι μια αφηρημένη τέχνη που άλλος βλέπει μια νεκρή φύση κι άλλος εμπνέεται ζωή...
Χρόνια καλά, στους εορτάζοντες...

Το απόγευμα μπροστά στο τζάκι που δεν έχω...

...όσο κρυώνει ο καιρός και μαζευόμαστε όλο και πιο πολύ στο σπίτι (χλωμό!!!) τόσο κρυώνουν και οι εκπομπές της ρημάδας τηλεόρασης...πιο συγκεκριμένα πριν λίγο είχε μια ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ανάλυση στην εκπομπή της, η εγγονή της σ'χωρεμένης της Φεβρωνίας της Τσαράμπενας (αυτή καλέ,που παντρεύτηκε 4 μπασκετμπολίστες για να καταλάβει οτι της πάνε καλύτερα οι μάτσο "δημοσιογράφοι" κι απο τον Κουνιαμπέλα πήγε στον Χοντρομ...μπέλα) anyway...Είχε λοιπόν διακεκριμένους επιστήμονες (πανελίστες γυρολόγους)που μας απέδειξαν περίτρανα οτι τελικά το μυαλό μας δεν έχει τις δυνατότητες ούτε να στραβώνει κουτάλια,ούτε να κινεί άλλα πράγματα...Ρε εδώ βαριόμαστε να κουνήσουμε τον κ..λο μας απ τον καναπέ κι όταν το θελήσουμε τότε και πάλι ο εγκέφαλος δε δίνει εντολή γιατί το'χουμε κάψει, θα'ρχίσουμε να κουνάμε και τα έπιπλα;;;
Και χρειάζομαι κι επιστημονική άποψη για να καταλάβω οτι οι τάχαμου τηλεπαθητικοί χαμάληδες είναι απάτη;Κι εγώ μαλ...ας που μ' έχετε αποχαυνώσει στον καναπέ...Αϊ σιχτίρ είπα και την έκλεισα...
Πήρα "το κορίτσι της βροχής" κι έκατσα στην άκρη του καναπέ δίπλα στο τζάκι που θα΄θελα να΄χα...
Ξεχώρισα πάρα πολλά πράγματα,ατάκες,λόγο και στήσιμο του όλου στόρι...παιδιά είναι εξαιρετικό!!!

ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ

1)Μείνετε περισσότερο σπίτι.Εξομαλύνει τη σχέση σας με τους συγκάτοικούς σας..

2)Κλείστε την τηλεόραση κι ανοίξτε την για λίγο στις ειδήσεις,να προβληματιστείτε..

3)Απομακρύνετε ηλικιωμένους γονείς κι ανήλικα παιδιά απ το δέκτη.Δε νιώθουν να το
κάνουν μόνοι τους...

4)Διαβάστε πράγματα που ξυπνούν το μυαλό, όχι σκουπίδια...

5)Φτιάξτε τζάκι...κάνει ευχάριστη την ανάγνωση.Εγώ δεν έχω γι' αυτό έμεινα αγράμματος...


«Το να βρίσκεσαι με το σώμα κάποιου είναι το πιο εύκολο πράγμα στην εποχή μας πια.
Το να βρεθείς με την ψυχή του, αλλά και την αυθεντικότητα της δικής σου ψυχής, είναι η μαγκιά»
Μαρία Γούσιου
"το κορίτσι της βροχής"
http://www.mariagousiou.gr/

Ένα γελαστό απόγευμα...

..Όλοι κάποτε ευχόμαστε να ζήσουμε "το γελαστό απόγευμα" που'ναι χαμένο κάπου στα εφηβικά μας όνειρα...

Άλλοι το βρήκαμε κι άλλοι δυστυχώς όχι...

Είμαστε εδώ για να μοιραστούμε τις σκέψεις μας , απλά , ειλικρινά , έστω στο χρόνο τ' απογευματινού μας καφέ...

ν' ανταλλάξουμε απόψεις...

να επικοινωνήσουμε βρε αδερφέ...

Ελεύθερα , εχέμυθα κι ανώνυμα αν προτιμάτε...

Καλώς ήλθατε στο"Γελαστό απόγευμα"

Στέλιος