...Όλοι κάποτε ευχόμαστε να ζήσουμε το "Γελαστό απόγευμα" που 'ναι χαμένο
κάπου στα εφηβικά μας όνειρα...
Άλλοι το βρήκαμε κι άλλοι δυστυχώς όχι...
Είμαστε εδώ για να μοιραστούμε τις σκέψεις μας , απλά , ειλικρινά ,

έστω στο χρόνο τ' απογευματινού
μας καφέ...
Ν' ανταλλάξουμε απόψεις...
Να επικοινωνήσουμε έστω...
Ελεύθερα , εχέμυθα κι ανώνυμα αν προτιμάτε...

Καλώς ήλθατε στο "Γελαστό απόγευμα"

Στέλιος



Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010

Οι γελαστοί Άντρες δεν πεθαίνουν ποτέ...

Πέρασαν 3 χρόνια... Τίποτα δεν άλλαξε,
μα τίποτα δεν είναι ίδιο...
Όπως τότε, τη μέρα που 'φυγες...
Κι εγώ αγέρωχος στον προβλήτα
να κοιτώ δακρυσμένος τα κύματα...
Μια ηλιόλουστη μέρα, σαν τότε,
μα τόση παγωνιά...
Ψυχή βαθιά Δάσκαλε!
Θα σε θυμάμαι πάντα...



Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

Δυτικά του Πειραιά...

Λίγα ιστορικά στοιχεία
ενός μεγάλου κομματιού του Πειραιά.
Η λεηλάτηση της γειτονιάς του λιμανιού,
συνεχίζεται παντοιοτρόπως...
Προσυπογράφω κι επιβεβαιώνω
το ακόλουθο, ως απόλυτα αληθές!



Είμαι περήφανος που μεγάλωσα σ' αυτή τη γειτονιά!
Καμαρώνω και κοιτάζω τον θολό,
σκονισμένο ήλιο κι έχω το κεφάλι μου ψηλά!
Δεν πτοούμαι που οι πολιτικοί ξεπούλησαν
κομμάτι κομμάτι αυτόν τον τόπο.
Μπορώ ακόμα να παλεύω.
Στη γειτονιά μου ακόμα ακούγονται παιδικά γέλια
και οι φοιτητές αριστεύουν με την αξία τους.
Αγαπάμε το Κερατσίνι, τη Δραπετσώνα, τη Νίκαια!
Αγαπάμε τη γη που μας γέννησε
και τη θάλασσα που μας έθρεψε!
Αγαπάμε τον Πειραιά!

Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2010

Μια... σημαδιακή μέρα και τρια ράμματα!


Μια μέρα δυσάρεστης μνήμης απ' το πρόσφατο παρελθόν


και 3 ράμματα στο δάχτυλο του δεξιού μου χεριού
από ένα σπάσιμο φωτιστικού,
(τοποθέτηση έκανα, μη με κακολογείτε)
δεν μου δίνουν και μεγάλη δυνατότητα για γράψιμο!
Ένα τραγουδάκι όμως μπορώ να σας το προσφέρω
μ' όλη μου την αγάπη...

Μυαλό δε θα βάλει
Αυτό το κεφάλι
Στον κόσμο του έχει χαθεί
Και τούτο το σώμα
Μονάχο στο στρώμα
Θα πέσει για να κοιμηθεί

Μυαλό δε θα βάλει
Αυτό το κεφάλι
Και δρόμο δικό του τραβά
Ποτέ δεν ακούει
Και δεν υπακούει
Κι αυτό το πληρώνει ακριβά

Μυαλό δε θα βάλει
Αυτό το κεφάλι
Και κλαίει, υποφέρει, πονά
Μα όσα κι αν πάθει
Τα ίδια τα λάθη
Θα κάνει ξανά και ξανά

Μυαλό δε θα βάλει
Αυτό το κεφάλι
Θα μείνει για πάντα τρελό
Θα κάνει ο,τι θέλει
Κι ας ξέρει εντέλει
Πως δεν θα του βγει σε καλό

Μυαλό δε θα βάλει
Αυτό το κεφάλι
Δεν έχει καμία λογική
Το βλέπει το ψέμα
Πληρώνει με αίμα
Κι αυτό επιμένει εκεί

Μυαλό δε θα βάλει
Αυτό το κεφάλι
Και κλαίει, υποφέρει, πονά
Μα όσα κι αν πάθει
Τα ίδια τα λάθη
Θα κάνει ξανά και ξανά


Να 'χετε μια γλυκιά, ευτυχισμένη χρονιά και να χαμογελάτε!
Να 'χετε αγάπη και να προσπαθείτε κι εσείς γι' αυτό!
Σας φιλώ!