Όταν έχω εσένα...

Πνίγοντας ένα καλοκαίρι στην υπομονή,
χρωματίζοντας το γκρίζο της πόλης
με μόνη μπογιά τη σκέψη σου
στην παλέττα των χρωμάτων του μυαλού και της καρδιάς μου...
Παρακαλώντας να φύγει ένας Αύγουστος που ποτέ δεν ήρθε,
λαχταράω να 'ρθει ξανά το φθινόπωρο, κι ας με σκοτώσει...
Ας με χαρακώσει η βροχή, θα 'ναι λύτρωση μπρος στο μαρτύριο
της απουσίας, ας πάψει ο ιδρώτας κάθε βράδυ
να λούζει ανόητα το κορμί, χωρίς ουσία...
Ας φύγει το φεγγάρι που οι θνητοί περιμένουνε να λάμψει...
Ξέρω, ακόμα και ο θάνατος είναι γιορτή και πανηγύρι,
αρκεί ποτέ σου να μην πάψεις να είσαι εκεί...
Εκεί που σ' έχω χρόνια τώρα, και ζω...
Καπνός πικρός από τα χείλη μου θολώνει τη μορφή σου,
και ένα κόκκινο κρασί, βαθύ σαν αίμα αδειάζει
απ' το ποτήρι μου...
Θα 'μαι πάντα η σκιά σου, ο νοτιάς που θα σαλεύει
τα σεντόνια σου, η θύμιση, η αφή και η ελπίδα...