Ζητώ συγνώμη...

Θα 'θελα πολύ να σχολιάσω ξανά, 

όλα τα άκρως φασιστικά που γίνονται... 

Ξανά τα ίδια να πω; Τουλάχιστον εμείς 

που συχνάζουμε εδώ, τα  περιμέναμε!!! 

Θα σε παρακαλέσω όμως ν' ακούσεις 

αυτό το τραγούδι... 

Το ερμηνεύει ο Γιάννης Μηλιώκας, 

κι αυτός έχει γράψει στίχους και μουσική!

Και θα σε διευκολύνω, βάζοντάς σου 

να διαβάσεις και τους στίχους... 

Ζητώ συγνώμη

Ένα τραγούδι θα σας πω σαν το νερό 

για όσους πολέμησαν κι αντέχουνε ακόμη 

θα 'πρεπε να το είχα γράψει από καιρό 

γι' αυτό και πρώτα ταπεινά ζητώ συγνώμη 

Σ' ένα ιατρείο μικρό της γειτονιάς 

πήγα να βγάλω κάτι ακτινογραφίες 

κι είδα ανθρώπους μιας παλιότερης γενιάς 

που περιμέναν του γιατρού τις οδηγίες

Είχε ησυχία λες και μπήκα σε ιερό 

κι είχανε όλοι του πατέρα μου τα χρόνια 

ο γέρος μου είχε πεθάνει από καιρό 

μα είχε προλάβει να χαρεί τρια εγγόνια 

Με τρόπο έριξα μια γρήγορη ματιά 

τέτοιο κατάντημα δεν είχα δει ποτέ μου 

κι όλα αυτά τα ξεχασμένα γηρατειά 

θα είναι σκέφτηκα ανάπηροι πολέμου 

Ο ένας είχε το 'να πόδι του λειψό 

άλλος το χέρι του δεμένο και πονούσε 

ο τρίτος φόραγε κολλάρο στο λαιμό 

και ένας άλλος την κυρά του κουβαλούσε 

Ο νους μου πήγε στον πατέρα μου ξανά 

τότε που μου 'λεγε τα βράδια ιστορίες 

σαν να 'ναι τώρα τον θυμάμαι να πονά 

και να μιλάει για νεκρούς και τραυματίες 

Κι όλοι αυτοί για τη δική μου λευτεριά 

έζησαν χρόνια κατοχής και τυραννίας 

ήταν κορίτσια και αμούστακα παιδιά 

και πολεμούσαν στα βουνά της Αλβανίας 

Μου είχαν χαρίσει μια ελεύθερη ζωή 

κι ότι κι αν ήμουν σε εκείνους το χρωστούσα 

κι ήτανε μες τα γηρατειά τους τόσο απλοί 

ούτε παράσημα φορούσαν ούτε λούσα 

Πρόσωπα τίμια χωρίς εγωισμό 

κι αν μες τον πόλεμο τα πάντα είχαν χάσει 

μ' ένα χαμόγελο και λίγο σεβασμό 

όλα όσα τράβηξαν θα τα είχανε ξεχάσει 

Ένιωσα ξάφνου μια τεράστια ντροπή 

έσκυψα κάτω κι είχα χάσει τη μιλιά μου 

μου 'ρθανε δάκρυα και κρατήθηκα πολύ 

και ευτυχώς που είχα μαζί μου τα γυαλιά μου 

Ένα τραγούδι θα σας πω σαν το νερό 

για όσους πολέμησαν και πολεμούν ακόμη 

θα 'πρεπε να το είχα γράψει από καιρό 

γι' αυτό και πρώτα ταπεινά ζητώ συγνώμη

http://www.youtube.com/watch?v=F1Zu0Khyqjk

Λυπάμαι που σε κάνω πάλι να λυπάσαι, 

μα το χαμόγελο έχει αξία μόνο 

όταν όλα γύρω είναι μαύρα, 

κι όταν πρέπει να παλέψεις για να το κερδίσεις... 

Εκεί είναι η μαγκιά των γελαστών!!! 

Μπερδεμένη, μα γελαστή Ανάσταση!!!

Έκανα ένα τελευταίο τσιγάρο και βγήκα απ' το αμπάρι...

Είχε φύγει ο χειμώνας κι η συννεφιά απ' τον ουρανό... 

Τα σύννεφα όμως παραμένουν πάνω απ' το λιμάνι μου. 

Γι' αυτό έπρεπε να σπάσω τις αλυσίδες απ' τις άγκυρες 

που με κρατούσαν δέσμιο στο χτες... 

 

Η άνοιξη δεν κράτησε για πολύ τα καλά της ρούχα... 

Θαρρώ πως έδωσε εύκολα τη θέση της στο καλοκαίρι, 

έτσι για να ξεσκάσει, λες και δε μπορούσε ν' αντέξει 

τα τετριμμένα "πρέπει"... 

Δε χρειάστηκε δεύτερη σκέψη, ούτε πολύς χρόνος 

για να 'ρθω κοντά σου...

 Ξέρεις πόσο μου λείπεις τους χειμώνες... 

Όταν μένεις μακριά μου για να κάνεις 

τις τρέλες σου...

 Το μόνο που βρήκα δίπλα σου ήταν κάτι φίλοι μου, 

που κάθε μέρα στο λιμάνι μιλάμε για σένα... 

Ξέρεις βέβαια ότι μ' αρέσει να ξαπλώνω στη γη 

και να σ' αφουγκράζομαι... 

Νόμιζες ότι θα δίσταζα να πέσω στην αγκαλιά σου; 

Αφού ξέρω ότι σ' αρέσει να σε ζεσταίνει το κορμί μου... 

Παρόλο που με μούδιασε η παγωνιά σου, 

εγώ γι' άλλη μια φορά, σου παραδόθηκα.... 

Δε σταμάτησα στιγμή να σε κοιτάζω, ακόμα κι όταν 

έφυγα από δίπλα σου... 

Σ' άφησα για να κρατάς ένα όμορφο σκαρί, 

θαρρώ πειρατικό, έτσι, για να σου κουρσεύει 

τη ματιά... 

  

...έτσι όπως κι εγώ είμαι καθημερινά μπροστά σου, 

κουρσάρος της ψυχής σου, μα λατρεμένος σου 

αφού το τιμόνι της το 'χω εγώ... 

Πάσχα το είπαν οι πολλοί, και το ερμηνεύουν σαν 

μετάβαση... Πάντα θ' ανασταίνομαι, και πάντα 

η αγάπη μου θ' ανασταίνει κι εσένα! Κι ας έχω 

για ψυχή μονάχα ένα μικρό βαρκάκι... 

Θα 'ναι για πάντα αγκαλιά σου, θάλασσά μου!!! 

Ανάσταση ψυχής και υγεία εύχομαι σε όλους!!! 

Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα Αυτού 

που μας έδωσε να ξέρουμε, τι είναι αγάπη...