Χτυπήματα κάτω απ' τη ζώνη...

Χτες η Ένωση Λιμενεργατών είχε οργανώσει
μια ενημέρωση για τα μέλη της,

μια κουβεντούλα με καφεδάκι ευχάριστη κι εμψυχωτική για τη συνέχιση του δίκαιου αγώνα μας ενάντια στην ιδιωτικοποίηση
και την μισθολογική ανισότητα.

Ήμασταν αρκετοί, (οι συνήθεις απουσίες των συναδέλφων που δράττονται της ευκαιρίας να πάνε για μπάνιο,
δε λογίζονται απουσίες)
και εν πάση περιπτώσει είχαμε το ελεύθερο ο καθείς να καταθέσει τις απόψεις και τα ερωτήματά του στο βήμα,
για να γίνει κουβέντα ρε αδερφέ!
Αφού λοιπόν έλαβα το λόγο κι είμαι σχεδόν πριν τον επίλογο παρατηρώ κάπου στο πλάι έναν συνάδελφο να χασκογελάει σχολιάζοντας προφανέστατα εμένα...
Πήρα το βλέμμα μου από κει προσπαθώντας
να συγκρατήσω τη χαμένη ψυχραιμία μου,
αλλά το ρημάδι δε μ' άφηνε...κοίταζα πάλι εκεί!
Είχα δίπλα μου ποτήρια με νερό και καφέ,
τον είχα σε ωφέλιμο βεληνεκές,
άδικο δε θα μου 'ριχνε κανείς αφού από το βήμα καρφώθηκα
και τον είδαν οι περισσότεροι...
Θα μπορούσα βέβαια να του ζητήσω να καταθέσει
αυτός απ' το βήμα τις απόψεις του,
έτσι για να γελάσουμε όλοι...
Στο μυαλό μου ήρθαν εικόνες από ταινίες με Μπρούς Γουίλις,
Άρνολντ Σβαρτζενέγκερ,
εκείνες οι γροθιές που αφήνουν τον άλλο αιμόφυρτο και αναίσθητο...
Εικόνες απ' το παρελθόν μου, που δεν οπισθοχωρούσα
μπροστά σε διμοιρίες ΜΑΤ, ενώ ο εν λόγω κυριούλης
καθόταν σπιτάκι του τυλιγμένος με φλις κουβέρτες...
Δε θα το θέσω σαν κουίζ στο στυλ μάντεψε τι έκανα...
Εξάλλου εδώ εξομολογούμαι δεν παριστάνω τον Φερεντίνο...
Δεν είπα τίποτα. Προσπάθησα να κρατήσω τουλάχιστον τον ειρμό μου
μιας και δεν είχα κρατήσει σημειώσεις γι' αυτά που έλεγα.
Άρχισαν να τρέμουν τα πόδια μου
σαν να πατούσα πάνω σε τραμπολίνο.
Κατέβηκα (ευτυχώς) κύριος κι έκατσα στη θέση μου.
Πολλοί κατάλαβαν τι συνέβη και μου μίλησαν...
Εγώ όμως νιώθω ακόμα...ρόμπα!