Γελαστό, οργισμένο απόγευμα...

Μεσημέρι, ξαπλωμένος στο κρεβάτι να διαβάζω ένα αληθινό βιβλίο,
ενός πολύ μαγκιόρου, αγωνιστή και συγγραφέα.
Μόνο και μόνο για μουρμούρα και ξεκάρφωμα,
έχω την τηλεόραση ανοιχτή στην εκπομπή αυτηνής,
της βλαχο-δήθεν διανοούμενης και τελειώνοντας κάθε σελίδα
κοιτάω την τηλεόραση καμαρώνοντας το χάλι
και την εγκεφαλική κατάντια του νεοέλληνα.
Διακοπή για διαφημίσεις:
"Μαζί με το κουτσομπολίστικο πατσαβουρο-περιοδικό,
δώρο η κασετίνα με τα τραγούδια
(του ξεπουλημένου συνθέτη - προδότη της Φορμόζας)
που σημάδεψαν την εποχή, τους αγώνες και την εξέγερση
του Πολυτεχνείου ενάντια στη χούντα..."
Τι λέτε ρε παιδιά...(;;;)
Τι περιμένετε μωρέ;;;
Αρπάξτε τα Cherokee και τα Wrangler
κι αμοληθείτε στην Πατησίων...
Και το cd του περιοδικού στη διαπασών!
Χούντα μωρέ δεν έχουμε και τώρα;
Ζήτω η Επανάσταση!!!
Ζήτω οι προδότες, δωσίλογοι τροβαδούροι,
πολυβραβευμένοι "αγωνιστές" συνθέτες
κι "ευρωκομμουνιστές" χαμαιλέοντες...
Ζήτω...ζήτω...ζήτω...

Δεν ξέρω κάποιον απ' αυτούς που αυτοαποκαλούνται
σήμερα αγωνιστές και καπηλεύονται τη μνήμη των ηρώων,
δεν ξέρω κάποιον λοιπόν που να ζει χειρότερα
από αυτούς τους επιζήσαντες που "ψόφησαν στην ψάθα"...
Υπάρχουν μόνο 2 σφαίρες σφηνωμένες ακόμα στα πόδια
και τους γοφούς του πατέρα μου, που θα τις πάρει στον τάφο
και δάχτυλα σπασμένα απ' τους ασφαλίτες...
Δεν ζήτησε ποτέ ανταμοιβή γι' αυτό που ένιωσε κι έπραξε τότε.
Συνέχισε να 'ναι οικοδόμος...
Δεν γράφω αυτή τη στιγμή γυρεύοντας δικαίωση...
Φωνάζω και οργίζομαι με την θεοποίηση των δήθεν...
Καλά λοιπόν τα τραγουδάκια και το σπρέχεν
αλλά οι επαναστάσεις αγαπητοί μου ξεκινάνε
από τα πεζοδρόμια κι όχι απ' τα γκαλά,
βάφονται με αίμα κι όχι με κομοδινί μπογιά μαλλιών,
και πρέπει να ματώσει ο κώλος σας απ' το κυνήγι
και το βρομόξυλο, δεν το κάνεις με Cherokee...
Ξέρω πολλούς "κομμουνιστές" με Cayenne,
θαμώνες μαγαζιών που παίζουν τα "αντιστασιακά"
του προδότη "αγωνιστή" κι όταν ο άτριχος θηλυπρεπής
ερμηνευτής ξεκινήσει κάνα άσμα με "βαθύ νόημα"
σηκώνουν όλοι τα μάτια στο ταβάνι αναπολώντας
τάχα μου "εκείνες τις μαύρες μέρες"...
Ρε αει στο διάολο!!!
Τιμή και δόξα στους πραγματικούς αγωνιστές
κι όχι στους φο κηφήνες...

( το παραδοσιακό Κρητικό τραγούδι που ακούγεται ερμηνεύτηκε
κι ενορχηστρώθηκε από τους τεράστιους
Ν. Ξυλούρη-Γ. Μαρκόπουλο κι είναι
το χαρακτηριστικότερο εκείνων των ημερών )