...Όταν τέτοια απογεύματα με πιάνει να κλαίω...
...γιατί όλοι με χτυπάν κι εγώ δεν σπάω...
...όταν "φίλοι" με θυμούνται για συμφέρον...
...γιατί εμένα δε μ' αγάπησε κανείς...
...τότε μου λείπεις...
...μου λείπει το ψέμα, που δεν πίστεψα ποτέ...
...μου λείπει η απουσία σου αφού ποτέ δε σ' είχα...
...μου λείπει ένα χάδι, μια κουβέντα, μια αγκαλιά...
...μα είσαι αλλού...
...και τότε γίνομαι φωτιά, θύελλα, αγέρας, παγωνιά...
...στο πιο ψηλό σημείο σκαρφαλώνω...
...μου σκίζει το πουκάμισο ο πόνος...
...κι απο τα στήθια βγαίνει η ανάσα σαν κραυγή...
...και είμαι μόνος...
...μα έχω ψυχή...
Γειά σου Φίλε,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠονεμένο αλλά όμορφο..
Βλέπω λοιπόν μέρες έναν άστεγο και αναριωτιέμαι πως τα καταφέραμε να έχουμε μοναξιά, να περισσεύει χώρος στο σπίτι και φαγητό στο τραπέζι και να μην μπορούμε να τα μοιραστούμε με κάποιον που τα έχει ανάγκη. Αυτές οι "παρουσίες- απουσίες" που βλέπω γύρω μου με πονάνε και εμένα.
Λυδία
Γεια σου... μελαγχολικό απόγευμα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό μετράει-και το ξέρεις.
Να έχουμε ψυχή. Να δίνουμε ψυχή. Όποιος καταλάβει-μας ακολουθεί. Για τους άλλους, δεν θα μπορέσουμε!
Δηλαδή, αυτοί δεν θα μπορέσουν...
Χαμογέλα!
Νομίζεις ότι είσαι ο μοναδικός που αισθάνεται έτσι;
:)
@ Λυδία μου ξέρεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν μετά απο αγώνα διορθώσεις τα κακώς κείμενα σ'αυτή τη ρημαδοζωή και αποκαταστήσεις αυτό τον άστεγο με τη δική σου θυσία κι εισπράξεις κρίση, χολή κι αδικία τότε λυπάσαι για λίγο καιρό αλλά...
(@ Μετεωρίτη μου)...δεν το βάζεις κάτω, γιγαντώνεσαι απο δίκιο κι ατσαλώνεις απο οργή...Τότε απομένεις μόνος νιώθεις περήφανος, καθαρός και διάφανος κι αντί να καταβάλλεσαι πεισμώνεις και ξαναχτυπάς με το ξίφος του δικαίου...
Το ξίφος της ψυχής...
:(
καλησπέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήμα τέτοιες αλκυονίδες
πώς να μην είναι γελαστό;!
ΜΕΤΕΩΡΙΤΑΚΟ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑδράξτε την ευκαιρία και βγείτε έξω...
Είναι σούπερ!!!
Απο καφέ σε ουζάκι κι απο παραλία στα κοψίδια!!!
ΕΞΩ ΦΤΩΧΕΙΑ!!!
Somebody stop me!!!