Σε βλέπω...Ούτε μια στιγμή δεν προσποιήθηκα
πως αγνοώ την παρουσία Σου.
Λυπάμαι για το κατάντημα - φταίω κι εγώ γι' αυτό - μα πίστεψέ με,
ποτέ δεν είχα το θάρρος Σου.
Ντρέπομαι και σιωπώ όταν ακούω να σε βρίζουν,
όταν λεν πως θα μπορούσες να είσαι ο οποιοσδήποτε,
όταν οι "μορφωμένοι" λένε πως η πίστη κι η θρησκεία είναι μέσον
για τον έλεγχο του όχλου...
Κρίμα επειδή Εσύ δίδαξες την διαφορετικότητα, τη μοναδικότητα,
την ελευθερία, τη δημοκρατία και την αγάπη...
Το δύσκολο που είναι ν' αγαπάς αυτόν
που σε χτύπησε, σε πλήγωσε ή σε πρόδωσε...
Κρίμα που ο κλήρος στην πλειοψηφία του είναι
η εβραϊκή παράφραση της ορθοδοξίας,
κρίμα που πλέον το έργο είναι μικρότερο του κέρδους,
αλλά δυστυχώς κρίνεται μαζί μ' αυτούς και η πίστη...Λάθος!
Κρίνεται άδικα το Καλό, το χέρι που θα δώσεις βοήθεια στον αδερφό,
το γεμάτο της ψυχής όταν λάβεις ένα αληθινό ευχαριστώ.
Σε βλέπω...
Στα μάτια του μικρού μου που Εσύ θέλεις να ξαναδώ,
στο χέρι που με κρατά όταν αιωρούμαι στο κενό,
στα κύματα της θάλασσας να με κοιτάς μ' ελπίδα...
Σ' ευχαριστώ που μ' αφήνεις ν' αγωνίζομαι...
Φιλαράκια μου...ξεχωρίστε την πίστη απ' το σχήμα!
