...Όλοι κάποτε ευχόμαστε να ζήσουμε το "Γελαστό απόγευμα" που 'ναι χαμένο
κάπου στα εφηβικά μας όνειρα...
Άλλοι το βρήκαμε κι άλλοι δυστυχώς όχι...
Είμαστε εδώ για να μοιραστούμε τις σκέψεις μας , απλά , ειλικρινά ,

έστω στο χρόνο τ' απογευματινού
μας καφέ...
Ν' ανταλλάξουμε απόψεις...
Να επικοινωνήσουμε έστω...
Ελεύθερα , εχέμυθα κι ανώνυμα αν προτιμάτε...

Καλώς ήλθατε στο "Γελαστό απόγευμα"

Στέλιος



Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2008

Χτυπήματα κάτω απ' τη ζώνη...


Χτες η Ένωση Λιμενεργατών είχε οργανώσει
μια ενημέρωση για τα μέλη της,
μια κουβεντούλα με καφεδάκι ευχάριστη κι εμψυχωτική για τη συνέχιση του δίκαιου αγώνα μας ενάντια στην ιδιωτικοποίηση
και την μισθολογική ανισότητα.
Ήμασταν αρκετοί, (οι συνήθεις απουσίες των συναδέλφων που δράττονται της ευκαιρίας να πάνε για μπάνιο,
δε λογίζονται απουσίες)
και εν πάση περιπτώσει είχαμε το ελεύθερο ο καθείς να καταθέσει τις απόψεις και τα ερωτήματά του στο βήμα,
για να γίνει κουβέντα ρε αδερφέ!
Αφού λοιπόν έλαβα το λόγο κι είμαι σχεδόν πριν τον επίλογο παρατηρώ κάπου στο πλάι έναν συνάδελφο να χασκογελάει σχολιάζοντας προφανέστατα εμένα...
Πήρα το βλέμμα μου από κει προσπαθώντας
να συγκρατήσω τη χαμένη ψυχραιμία μου,
αλλά το ρημάδι δε μ' άφηνε...κοίταζα πάλι εκεί!
Είχα δίπλα μου ποτήρια με νερό και καφέ,
τον είχα σε ωφέλιμο βεληνεκές,
άδικο δε θα μου 'ριχνε κανείς αφού από το βήμα καρφώθηκα
και τον είδαν οι περισσότεροι...
Θα μπορούσα βέβαια να του ζητήσω να καταθέσει
αυτός απ' το βήμα τις απόψεις του,
έτσι για να γελάσουμε όλοι...
Στο μυαλό μου ήρθαν εικόνες από ταινίες με Μπρούς Γουίλις,
Άρνολντ Σβαρτζενέγκερ,
εκείνες οι γροθιές που αφήνουν τον άλλο αιμόφυρτο και αναίσθητο...
Εικόνες απ' το παρελθόν μου, που δεν οπισθοχωρούσα
μπροστά σε διμοιρίες ΜΑΤ, ενώ ο εν λόγω κυριούλης
καθόταν σπιτάκι του τυλιγμένος με φλις κουβέρτες...
Δε θα το θέσω σαν κουίζ στο στυλ μάντεψε τι έκανα...
Εξάλλου εδώ εξομολογούμαι δεν παριστάνω τον Φερεντίνο...
Δεν είπα τίποτα. Προσπάθησα να κρατήσω τουλάχιστον τον ειρμό μου
μιας και δεν είχα κρατήσει σημειώσεις γι' αυτά που έλεγα.
Άρχισαν να τρέμουν τα πόδια μου
σαν να πατούσα πάνω σε τραμπολίνο.
Κατέβηκα (ευτυχώς) κύριος κι έκατσα στη θέση μου.
Πολλοί κατάλαβαν τι συνέβη και μου μίλησαν...
Εγώ όμως νιώθω ακόμα...ρόμπα!

6 σχόλια:

  1. Κακως φιλε, αν θελεις τη γνωμη μου. Επρεπε να απαντησεις, οχι βεβαια με πυξ-λαξ αλλά με επιχειρηματα.

    Αλλά δεν τρεχει και κατι. Σιγα ρε μην νιωθεις και ρομπα για τον καθε μαλακα-τρομπα.
    Προχωραμε!!!

    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Να 'σαι καλά αδερφέ μου Αντώνη...
    Αυτό που με ενόχλησε ρε φίλε μου στην τελική ήταν που δεν τον σβέρκωσα...
    Ας όψεται ο θεσμός!
    Κι ύστερα απορούμε ποιοι ψηφίζουν αυτούς που μας "κυβερνάνε"...
    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σκέφτηκα τελικά εν ψυχρώ...
    Τον ξαναείδα σήμερα...
    Μου είπανε οι συνάδελφοι και αποδοκιμάσανε την γελοιότητά του...
    Σ' ευχαριστώ zanzibar...
    Είμαι καλύτερα...χάριν σε όλους σας!
    Χαμόγελα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. συμφωνω μην χανεις χρονο απλα προχωρα ευτο που περασες πιστεψε με ηταν απειροελαχιστο δειγμα της παιδειας μερικων

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ευχαριστώ Θοδωρή μου, να 'σαι καλά.
    Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα
    (κι είναι αρκετοί)
    original λιμενεργάτες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Λόγια χαραγμένα στη σκουριά...