...Όλοι κάποτε ευχόμαστε να ζήσουμε το "Γελαστό απόγευμα" που 'ναι χαμένο
κάπου στα εφηβικά μας όνειρα...
Άλλοι το βρήκαμε κι άλλοι δυστυχώς όχι...
Είμαστε εδώ για να μοιραστούμε τις σκέψεις μας , απλά , ειλικρινά ,

έστω στο χρόνο τ' απογευματινού
μας καφέ...
Ν' ανταλλάξουμε απόψεις...
Να επικοινωνήσουμε έστω...
Ελεύθερα , εχέμυθα κι ανώνυμα αν προτιμάτε...

Καλώς ήλθατε στο "Γελαστό απόγευμα"

Στέλιος



Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

Δυτικά του Πειραιά...

Λίγα ιστορικά στοιχεία
ενός μεγάλου κομματιού του Πειραιά.
Η λεηλάτηση της γειτονιάς του λιμανιού,
συνεχίζεται παντοιοτρόπως...
Προσυπογράφω κι επιβεβαιώνω
το ακόλουθο, ως απόλυτα αληθές!



Είμαι περήφανος που μεγάλωσα σ' αυτή τη γειτονιά!
Καμαρώνω και κοιτάζω τον θολό,
σκονισμένο ήλιο κι έχω το κεφάλι μου ψηλά!
Δεν πτοούμαι που οι πολιτικοί ξεπούλησαν
κομμάτι κομμάτι αυτόν τον τόπο.
Μπορώ ακόμα να παλεύω.
Στη γειτονιά μου ακόμα ακούγονται παιδικά γέλια
και οι φοιτητές αριστεύουν με την αξία τους.
Αγαπάμε το Κερατσίνι, τη Δραπετσώνα, τη Νίκαια!
Αγαπάμε τη γη που μας γέννησε
και τη θάλασσα που μας έθρεψε!
Αγαπάμε τον Πειραιά!

11 σχόλια:

  1. Μπραβο σε οποιον εφτιαξε το βιντεακι, κυριολεκτικα ανατριχιασα...

    Φιλε δεν εχω μεγαλωσει εκει, αλλά με την περιοχη με συνδεουν δεσμοι εδω και μερικα χρονια.

    Και την εχω αγαπησει, οχι για την ομορφια της, αλλά για τους ανθρωπους της.

    Να 'στε παντα καλα και να παραμεινετε ετσι, ντομπροι και καθαροι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ίδια γεύση τότε και τώρα .Τότε στο 3 dock μας έλουζαν τα λιπάσματα και το τσιμεντάδικο Τώρα μας έρχεται η μπόχα από παντού και από Ψυτάλλεια και από Σύνταγμα
    φιλιά απο το φιλαράκι σου
    Δημήτρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Υπέροχο βίντεο!
    Ο Πειραιάς της βιοπάλης!
    Εζησα τα πρώτα μου χρόνια απέναντι απ'τα "καζάνια" το παιχνίδι μας ήταν να καθόμαστε το θρόνο του Ξέρξη και να ονειρευόμαστε την Ναυμαχία της Σαλαμίνας!
    Φοβερά χρόνια!Έσφυζε από ζωή ο Πειραιάς και ο κόσμος απλός αθώος!
    Τώρα φόβος και τρόμος!
    Μπορεί να γέμισε όμορφα κτήρια αλλά είναι απρόσωπος ψυχρός βρώμικος!
    Καλό σου βράδυ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Οσοι ξέρω απο τις περιοχές αυτες ειναι περήφανοι πράγματι για τον τόπο τους, μου εχει κάνει εντύπωση αυτό και ξέρω πολλούς απο Δραπετσώνα, Κερατσίνι, Κοκκινιά κι εναν απ το Πέραμα, 2-3 απο μια περιχοη που τη λένε νομίζω Ευγένεια αλλα και πολλούς Πασαλιμανιώτες.
    Ειναι όλοι λες και έζησαν στο καλύτερο μέρος στον κόσμο αλλα δεν ειναι κανείς αλαζόνας !
    Κι ειναι όλοι χαμογελαστοί οχι απο χαζομάρα, αλλα απο αισιοδοξία.
    Απο οσους ξέρω, κανείς μα κανείς ποτέ δεν μου ειπε οτι τα πράγματα ΔΕΝ θα πάνε καλά !
    Καταπληκτικό το βίντεο !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αντωνάρα μου έχω υπάρξει κάτοικος κατά καιρούς σε πολλές περιοχές. Ακόμα και μια δουλειά μου κάποτε μου 'δωσε την ευκαιρία να γυρίσω όλη την Ελλάδα, ακόμα και να επισκεφτώ τα κρητικά πάτρια μου εδάφη. Δεν δέθηκα ποτέ με καμιά περιοχή όπως τον Πειραιά. Αν κάνουμε αυτή την κουβέντα αμερόληπτα θα σου πω ακόμα κάτι χωρίς σοβινισμό: Ο Πειραιάς (λόγω ιστορίας βέβαια) για μένα είναι ιδέα! Και προς απόδειξη της αμεροληψίας μου παραθέτω το γεγονός ότι δεν ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο επειδή θεωρώ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ το γεγονός να εξυβρίζεται μια ιστορική πόλη από χούφτες ανεγκέφαλων ηλιθίων! Εδώ ζει ένα πνεύμα φιλότιμου, ειλικρίνειας και καλώς εννοούμενης μαγκιάς. Αυτή η αύρα ποτίζει τους κατοίκους του Πειραιά από τα γεννοφάσκια μας! Έχω πάρει τους δρόμους και συλλέγω στοιχεία για την Κοκκινιά που με φιλοξενεί τα 14 τελευταία χρόνια και θ' αποτελέσει επόμενη ανάρτηση στο Γελαστό Απόγευμα! Κάνω ότι καλύτερο μπορώ για να μαζέψω όσο δυνατόν περισσότερα, αφού έχω την τύχη να ζω 50μ από το σπίτι που έζησε ο ανυπέρβλητος δάσκαλος, ο Μάρκος Βαμβακάρης. (Ναι, όλοι γνωρίζουν ότι ήταν Συριανός, μα είχε κάνει και μαγαζί εδώ πιο κάτω και θα το αποδείξω)... :))
    Σε φιλώ, αδερφέ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δημήτρη μου
    και στο σκατό να μας βουλιάξουν
    και κινέζους κι εσκιμώους να φέρουν
    κι αν κάποτε επαναληφθεί ένας διωγμός του στυλ 1922, δεν αλλάζει με τίποτα τ' ότι το αίμα κι ο ιδρώτας των πατεράδων και των διωγμένων παππούδων μας έχουν ποτίσει αυτά τα χώματα!
    Διαμελισμένοι εργάτες στο Πέραμα, καρκινοπαθείς λιμενεργάτες, ακρωτηριασμένοι απ' το οξύ εργάτες των λιπασμάτων, σακατεμένοι χαμάληδες του τσιμεντάδικου!
    ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΑΤΕΡΑΔΕΣ ΜΑΣ!!!
    ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ!!!
    ΟΙ ΜΑΧΕΣ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΥΠΟΥΛΗ ΗΤΤΑ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Zoyzoy μου,
    προσωπικά αγωνίζομαι (όσο μπορώ) ενάντια στη λήθη! Αυτή είναι ο αληθινός θάνατος! Ξέρεις, πολλά περυσινά χειμωνιάτικα πρωινά, όταν τύχαινε να 'χει καθαρό ουρανό το ξημέρωμα, κοιτούσα τα Νεόκτιστα πάνω απ' τα καζάνια... Θα σου φανεί περίεργο, μα ζήλευα αυτά τα σπιτάκια με τους τσιμεντόλιθους και τα ελενίτ για την θέα που 'χαν στην ανατολή του ήλιου.
    Ξέρω, επειδή τα 'χω δει, ότι η παλιόπορτα έχασκε 3 δάχτυλα στο κατώφλι της, ότι εκεί μέσα έκαιγε ξυλόσομπα, ότι τα ρακένδυτα πιτσιρίκια στερούνται τα βασικά κι ότι ο πατέρας κάνει δυο τρία το πολύ μεροκάματα το μήνα!
    Σ' αυτά τα πιτσιρίκια υποκλίνομαι, σ' αυτές τις οικογένειες που 'ναι ευτυχισμένες ανεξάρτητα απ' τα υλικά αγαθά που στερούνται, αυτά τα παιδιά δεν θα γίνουν ποτέ φλώροι και κακομαθημένα κωλόπαιδα, αυτά τα παιδιά θ' αριστεύσουν στα πανεπιστήμια, αυτοί οι γονείς δεν θα γίνουν ποτέ κλέφτες, προδότες, διαπλεκόμενοι!!!
    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Τζονάκο μου, λίγο παραπάνω (1χλμ)απ' την Ευγένεια, στη Χαραυγή μεγάλωσα εγώ. Μεσοτοιχία με το φουγάρο της ΔΕΗ που τότε έκαιγε μαζούτ και τα παιδικά μας χέρια γέμιζαν μουτζούρα όταν βγαίναμε στο δρόμο να παίξουμε.
    Τα ασπρόρουχα απλωνόταν όταν το φουγάρο δεν κάπνιζε, ή όταν φύσαγε νοτιάς κι έπαιρνε το ντουμάνι προς το Σχιστό. Θυμάμαι σαν τώρα κάτι μαύρες τρύπες σαν τα παλιά εικοσάρικα, πάνω στις φανέλες μας, όταν η μπουγάδα έμεινε όλη νύχτα στις απλώστρες!
    Θυμάμαι ακόμα την μικρότερη αδερφή μου να πετάγεται κλαίγοντας απ' το κρεβάτι τη νύχτα, τρομαγμένη απ' τον εκκωφαντικό θόρυβο που έκανε η εξαέρωση στα καζάνια καταμεσής της νύχτας. Όμως θυμάμαι κι άλλα πολλά, τη νύχτα στο κρεβάτι μου να κοιτάζω το φεγγάρι από την παλιά τζαμαρία, κι άλλοτε να με κοιμίζει το ρυθμικό φως του φάρου της Ψυττάλειας. Απογεύματα με το ηλιοβασίλεμα στα σκαλάκια της εξώπορτας να κοιτάζω το λιμάνι μου και να βλέπω λιμενεργάτες να κουβαλάνε κάρβουνο με τα ζεμπίλια... Κοιμόμασταν 4 παιδιά σ' ένα δωμάτιο, ο πατέρας οικοδόμος, χωρίς "επιταγές" για το αύριο, η μάνα τα βράδια στη ραπτομηχανή, μια σόμπα πετρελαίου, μπάνιο στη σκάφη με πράσινο σαπούνι και τα καλοκαίρια καρπούζι με ψωμί και τα ρούχα απ' τα μεγαλύτερα αδέρφια. Φίλε, είμαι ευτυχισμένος! Μακάρι αυτοί με τα δικά τους δωμάτια κι όλες τις ανέσεις να 'χαν μια βδομάδα απ' τα βιώματά μου!!! Χα χα χα!!!
    Τι θυμήθηκα τώρα ρε φίλε!!!
    Σε φιλώ λεβέντη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Σαν να διάβασα ολόκληρο βιβλίο τωρα δα με αυτά που έγραψες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Λόγια χαραγμένα στη σκουριά...