...Όλοι κάποτε ευχόμαστε να ζήσουμε το "Γελαστό απόγευμα" που 'ναι χαμένο
κάπου στα εφηβικά μας όνειρα...
Άλλοι το βρήκαμε κι άλλοι δυστυχώς όχι...
Είμαστε εδώ για να μοιραστούμε τις σκέψεις μας , απλά , ειλικρινά ,

έστω στο χρόνο τ' απογευματινού
μας καφέ...
Ν' ανταλλάξουμε απόψεις...
Να επικοινωνήσουμε έστω...
Ελεύθερα , εχέμυθα κι ανώνυμα αν προτιμάτε...

Καλώς ήλθατε στο "Γελαστό απόγευμα"

Στέλιος



Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

Ένα γελαστό απόγευμα βουτηγμένο στη σέπια...

Χρειάστηκα ξεκούραση... Αληθινή όμως, όχι μουσαντέ...
Ανάταση, σιωπή κι αληθινά τοπία, όχι ψευδαισθήσεις...
Φτάνει μ' αυτές, αρκετά!
Σήμερα το λιμάνι μου ήταν αδειανό κι ο ουρανός μου βαρύς...


-"Πάμε να τα πούμε κάπου πιο μακριά;" σε ρώτησα...
Με κοίταξες με λαχτάρα, ξέρω πως το 'θελες κι εσύ...
Μου έγνεψες καταφατικά μ' ένα κρυφό χαμόγελο...
-"Θέλω πολύ να μείνουμε μόνοι, να σου μιλήσω..."
Διαδρομή γεμάτη απ' αυτές τις μελωδίες που μας ταξιδεύουν...
Γύριζα το κεφάλι και σε κοιτούσα δίπλα μου...
Σε θωρούσα να 'χεις αφεθεί στη γαλήνη σου...


"Πόσο πολύ σ' αγαπάω να 'ξερες" σκέφτηκα
κι άναψα ένα τσιγάρο...
Δε βιαζόμουν, όσο πλησίαζα στο απάγκιο μας,
ερχόσουν όλο και πιο κοντά μου...
Με συνεπήρε η μεθυστική σου ανάσα,
με μάγεψε αυτό σου τ' αεράκι στο λαιμό μου...
Πλησίασα βουβά κοντά σου, κάθισα δίπλα σου.


Πόσο μου 'χεις λείψει να 'ξερες...
Ήμασταν πάλι μόνοι όπως εκείνες τις καλοκαιρινές νύχτες
που 'φευγα ξημέρωμα απ' την αγκαλιά σου...


Οι ξενερισμένες βάρκες και τα θαλασσόξυλα μας χαμογελούσαν,
το γκρίζο τ' ουρανού είχε μια παράξενη θαλπωρή
κι ο ζεστός καφές έδινε μια πρωτόγνωρη ανάταση στις αισθήσεις...


Είχα αφεθεί, η ματιά χανόταν στο βαθύ σου μπλε
και σαν υπνωτισμένος δεν ακολουθούσα το χρόνο
που εξακολουθούσε να περνά...
Θυμάσαι; Έτσι δε γινόταν πάντα;
Ο χρόνος σταματούσε πάντα όταν ανταμώναμε,
εγκλωβιζόταν λες μες την αγκαλιά μας...

Φεύγω, θάλασσα μου...
Μπορεί να σκούριασαν οι ράγες μου,
μα ξέρω ν' αρχίσω πάλι να τρέχω μπροστά...

Το κορμί μου ίσως να χτυπήθηκε απ' το κύμα
και την αρμύρα σου, μα τώρα έμαθα καλά να πλέω...


...Ν' αποφεύγω ξέρες και ύφαλους, κουφάρια ξένα,
ναυάγια μιας ρηχής ζωής γεμάτης ματαιότητα και ψέμα...
Μιας ζωής που μ' έχει ποτίσει μ' αλμυρό νερό,
μ' έχει κάνει σκληρό σα βράχο και μου 'χει δώσει
μια ψυχή που πεισμώνει και δε φοβάται το βοριά...

12 σχόλια:

  1. Πολύ σέπια μωρε αδερφέ... άσε λίγο τράτο στην ψυχή να πεταρίσει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φεύγεις μακριά απ'τη θάλασσα??Πως μπορείς να την αποχωριστείς??
    Είμαι σίγουρη ότι δεν θ'αντέξεις για πολύ μακριά της!Είναι μεγάλο το δέσιμο που'χουμε μαζί της!!

    Καλή εβδομάδα να'χεις!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δίκιο έχεις Λύκε μου...
    Αλλά μας κούρασαν τ' ανούσια, άχρωμα χρώματα, δε νομίζεις;
    Χωρίς ήλιο, χρώματα κι όλα τα δήθεν τα χαρούμενα, απλά και μόνο σ' αυτά τα νεκρά φόντα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. zoyzoy μου χάριν σε κάποιους που δεν αγάπησαν ποτέ τα όσα τους δόθηκαν, το λιμάνι δεν ανήκει πια σε μένα...
    Τα σχέδια όλων αυτών που αποφασίζουν για μας χωρίς εμάς, είναι μάλλον δυσοίωνα αφού από τώρα συζητάνε για το πως θα με βγάλουν απ' τη μέση!
    Έχω ζήσει χωρισμούς κι αποχωρισμούς zoyzoy μου... Όλα είναι στο παιχνίδι της ζωής... Μπορεί να κρύβω στην ψυχή για πάντα μια θάλασσα, μπορεί ν' αναγκαστώ να την αποχωριστώ, ακόμα και για πάντα, μα ξέρω πως να ζήσω από δω και πέρα, σίγουρα όχι μες το ψέμα και την ψευδαίσθηση και φυσικά όχι σαν ζωντανός-νεκρός, άψυχο κουφάρι!
    Ο Στέλιος θα 'χει πάντα μια θάλασσα στην ψυχή, και θα 'ναι πάντα λιμενεργάτης στο μυαλό και τη ζωή του, ακόμα κι αν βρεθεί να ζει στην έρημο ή στην πιο απόμακρη βουνοκορφή...
    Αυτοί που μ' έδιωξαν απ' ότι αγάπησα, αυτοί θα μετανιώσουν!
    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πάντα να περνάς έτσι..πάντα να αναζητάς την γαλήνη στην μάγισσα θάλασσα.. Γράφεις "Ο Στέλιος θα 'χει πάντα μια θάλασσα στην ψυχή" έτσι να παραμείνεις πάντα φίλε μου.. αυθεντικός.. την πιο γλυκιά καληνύχτα μου σου αφήνω :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καληνύχτα Αρτίστα μου...
    Πάντα να 'σαι απ' τους τυχερούς αυτού του κόσμου που η ζωή τους δεν είναι... σέπια!!!
    Όνειρα γλυκά, γεμάτα χρώματα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ένας ύμνος αγάπης σε μιά μπλε αγκαλιά...
    Υπέροχο Στέλιο μου, προς στιγμή με συνεπήρε, νόμιζα πώς μιλούσες στην αγαπημένη σου...
    φιλιά!
    Καλό ξημέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Προς στιγμή Μαριάννα μου κι εγώ νομίζω πως μιλάω στην αγαπημένη μου όταν βρίσκομαι δίπλα στη θάλασσα...
    Ίσως αυτή να 'ναι η μαγεία της θάλασσας και να ακούει αυτή τα όσα έχω να πω σε κάποια αγαπημένη...
    Αυτή είναι η μοίρα των αιωνίων εραστών της θάλασσας, αυτή και μόνο αυτή δικαιούται (και μπορεί) ν' ακούει τα λόγια της ψυχής μου, αυτή είναι η τιμιότερη αγαπημένη που δεν προδίδει ποτέ!
    Και πάντα θα μιλάμε, θα μ' αγαπάει, θα με νιώθει... και θα μ' ακούει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ζευγαρι.....
    δεν ξαναπαιρνεις αναμονη
    σε χαλαει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Χα χα χα!!!
    Κάθε άλλο παρά με χαλάει Κώστα μου!
    Πολύ καλό μου κάνει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ΠΕΡΑΣΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΕΥΧΗΘΩ ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Λόγια χαραγμένα στη σκουριά...