Θέλω (και δε θέλω) να γυρίσω...

Το 'χα δει το έργο... Σιγά που θ' άφηνα το καλοκαίρι να φύγει έτσι,
χωρίς να ρίξω τα μπινελίκια μου στη μουνταμάρα του Σεπτέμβρη...

Άρχιζε και μίκραινε η μέρα, σκοτείνιαζε ο ορίζοντας το σούρουπο...
Κρυόκωλοι, ξενέρωτοι παρακαλούσαν τρίβοντας χαιρέκακα
τα χέρια τους για να 'ρθει ο χειμώνας...



...παρακολουθούσα ανήμπορος να κάνω κάτι,
ένα φεγγάρι να τσουλάει στον υπόνομο...



Βουβά, μουντά πρωινά βυθισμένος σε σκέψεις στο λιμάνι...
Σιωπηλός να μελαγχολώ στο βαθύ μπλε
της θάλασσας του φθινοπώρου...



Θέλω άραγε να γυρίσω; Το μικρό μου, θυμωμένο τσογλάνι,
το μαντρώσανε σ' ένα νηπιαγωγείο...
Πόσο να με δελεάζει η ζωή που μ' αφήσατε να φτιάξω;
Γιατί να 'μαι ευχαριστημένος που πουλάτε ακόμα το λιμάνι μου,
τον αέρα που ανασαίνω, τη ζωή και το μέλλον μου;
Οι επόμενοι "σωτήρες" θα επανεξετάσουν, λέει, το θέμα...
Θα στέκω απέναντί σας ποικιλόχρωμα ρεμάλια...
Ο γιος μου, θα 'χει όλα αυτά που είχα κι εγώ,
αυτά που λέει το τραγούδι, αλάνες, λιμάνι,
Πειραιά και Κοκκινιά χωρίς Κινέζους...
Αλλιώς θ' αγωνίζομαι όλη μου τη ζωή
για να χάσετε τον ύπνο σας...

("Θέλω να γυρίσω" Γιώργος Μαζωνάκης+Goin' Through)