"Μαζί..."

Τα πρωινά ένας ψεύτης ήλιος
προσπαθεί να με κάνει να ονειρεύομαι...
Τα μεσημέρια πάντα βρέχει και τώρα πια
τα απογεύματα δεν είναι γελαστά...
Τις νύχτες, φωτιές καίνε τα όνειρά μας...
αναστάτωση και πόνος,
στην πάντα τεχνητή θαλπωρή του γκρίζου...
Λείπεις μα είσαι εδώ...
Φεύγεις...μα δεν λείπεις!
Μείνε αγκαλιά μου ώσπου να περάσει η μπόρα.
Ώσπου να 'ρθεις ξανά, χαρά να φέρεις...


("απλά κι αληθινά" Ανδρέας Τσουκαλάς 1992)