Το τελευταίο απόγευμα...

(μια αξιοπρεπής θυρίδα προς την άβυσσο...συνήθως είναι 50x50)

(Μια αξιοπρεπής σκάλα σε ανοιχτό αμπάρι εμπορικού πλοίου.
Άραγε πόσο γρήγορα μπορείς ν' ανέβεις όταν σε κυνηγάει ο θάνατος;)

Δυστυχώς χάσαμε οκτώ φίλους...
Οκτώ συνανθρώπους που ξεκίνησαν για το μεροκάματο
αλλά δε γύρισαν ποτέ!
Οκτώ οικογένειες βυθίζονται στο πένθος
και την αβεβαιότητα για το αύριο.
Οκτώ κορμιά που με το αίμα τους έβαψαν για τελευταία φορά
τις καυτές λαμαρίνες του πλωτού φέρετρου που η ανάγκη,
τους έβαλε να δουλέψουν.
Συνάδελφοι διαδήλωσαν την αγανάκτησή μας,
σήμερα το πρωί στο Υ.Ε.Ν και φυσικά
απωθήθηκαν από τα ΜΑΤ με δακρυγόνα και γκλομπς.
Ο κ. υπουργός εξέφρασε τη λύπη του για το θάνατο
των εργαζομένων και πιστεύω
πως αυτές οι "παράπλευρες απώλειες" δεν είναι ικανές να του σκιάσουν τη διάθεση των διακοπών του
με το νέο του υπερπολυτελές ταχύπλοο.
Τώρα για τις οικογένειες των άτυχων..."έχει ο Θεός".
Κάποτε θα ληφθούν μέτρα ασφαλείας
στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη.

Το "κάποτε"...είναι πολύ κοντά στο ποτέ!

Κι ενώ οι οικογένειες θρηνούσαν τους νεκρούς τους
ο πολιτικός κόσμος γιόρταζε την αποκατάσταση
της Δημοκρατίας στο Προεδρικό Μέγαρο
με μια λαμπρή δεξίωση με εκλεκτούς προσκεκλημένους
που ντερλίκωναν απ' το υστέρημα όλων μας
και σκουρδούλιαζαν τα κλεμμένα από μας.
Φυσικά το κοινωνικό μήνυμα το έδωσε ο κ. Τσίπρας
που σέρνοντας μαζί του την έγχρωμη κομμώτρια
έθιξε το θέμα ισότητας των μεταναστών.
Κι αυτοί που είναι νεκροί;
Με ποιον είχαν ισότητα;