...Όλοι κάποτε ευχόμαστε να ζήσουμε το "Γελαστό απόγευμα" που 'ναι χαμένο
κάπου στα εφηβικά μας όνειρα...
Άλλοι το βρήκαμε κι άλλοι δυστυχώς όχι...
Είμαστε εδώ για να μοιραστούμε τις σκέψεις μας , απλά , ειλικρινά ,

έστω στο χρόνο τ' απογευματινού
μας καφέ...
Ν' ανταλλάξουμε απόψεις...
Να επικοινωνήσουμε έστω...
Ελεύθερα , εχέμυθα κι ανώνυμα αν προτιμάτε...

Καλώς ήλθατε στο "Γελαστό απόγευμα"

Στέλιος



Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

Κατά Στέλιον προς λιμενεργάτες επιστολή... (ε')


Η Ενωτική Πορεία Ο.Λ.Π την περασμένη Πέμπτη 19/1/2012 διοργάνωσε ανοιχτή ημερίδα,
με κεντρικό ομιλητή τον οικονομολόγο - οικονομικό αναλυτή κ. Δημήτρη Καζάκη.
Ο υπογράφων θεωρώ χρέος να ευχαριστήσω τους συντελεστές και τον κ. Καζάκη,
που μας έδωσαν την ευκαιρία να εκφράσουμε δημόσια την άποψή μας δια του βήματος.

"Φίλοι και φίλες
Η πολιτική σκηνή στη χώρα μας, τα τελευταία 20 χρόνια, μας οδήγησε σιγά και μεθοδικά, θέλοντας και μη, να εντάξουμε στο λεξιλόγιο της καθημερινότητά μας, λέξεις όπως: «μίζες», «σκάνδαλα», «Ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας», «αποκρατικοποιήσεις», «διαφθορά».
Τα 2-3 τελευταία χρόνια το λεξιλόγιο διανθίστηκε και συμπεριέλαβε πλέον και άλλες έννοιες όπως «Παγκόσμια οικονομική ύφεση», «μνημόνιο», «χρεοκοπία» «ΔΝΤ» «psi» «κούρεμα» «εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας», «μαζικές απολύσεις» και πολλά άλλα.
Το ίδιο διάστημα ακούσαμε και πολύ ωραία πράγματα όπως το «μαζί τα φάγαμε», «μαλάκες οι αγανακτισμένοι», «ούτε μία οικογένεια χωρίς έναν εργαζόμενο», «παραχώρηση της Ακρόπολης σε ιδιώτες».
Οφείλουμε να αναρωτηθούμε.
Φταίνε αυτοί άραγε που τολμάνε και τα ξεστομίζουν; Ή μήπως εμείς;

Από την εποχή των γραφικών πολιτικών μορφών του Γκόρτσου και του Γκρούεζα που αποτύπωνε ο ελληνικός κινηματογράφος του ’60, φθάσαμε μέχρι το 2012 και εξακολουθούμε αμετανόητα να παραδίδουμε σε αμετροεπείς, ματαιόδοξους υπηρέτες ξένων αφεντάδων, τη διαχείριση της ζωή μας. Να συνεχίζουμε να επιβραβεύουμε και να χειροκροτάμε αληθινούς, και όχι κινηματογραφικούς, Γκόρτσους και Γκρούεζες.

Έδωσα μάχη με τον εαυτό μου για να σταθώ πάλι σε ένα «βήμα» σαν κι αυτό σήμερα, αθετώντας την υπόσχεσή μου γι’ αποχή από μια ακόμη δημόσια εκφορά λόγου και άποψης. Υπόσχεση που έκρυβε απογοήτευση, πίκρα, θυμό αλλά και οργή.
Υπόσχεση που ‘χα δώσει τον Απρίλη του ’11 όταν στην απολογιστική γενική συνέλευση των λιμενεργατών, καθαίρεσα το συνδυασμό της Πολιτικά Ανεξάρτητης Λιμενεργατικής Επανάστασης.
Ενός συνδυασμού που είχε προβλέψει τη σημερινή εξέλιξη των πραγμάτων κι είχε αποκαλύψει το ρόλο και τη σύμπραξη ορισμένων ανθρώπων στο ολέθριο αποτέλεσμα που βιώνουμε σήμερα.
Θα αποφύγω ν’ αναφερθώ έστω και επιγραμματικά σε προειδοποιήσεις που διατυπώθηκαν τότε, επειδή ο χρόνος είναι περιορισμένος και δεν θα ‘θελα να σας κουράσω με λεπτομερείς αναφορές.
Είναι πασιφανές ότι στο λιμάνι, τα τελευταία χρόνια παίζεται ένα βρώμικο πολιτικό παιχνίδι σε βάρος του ΟΛΠ.
Ο τομέας του Ικονίου, από κερδοφόρο φιλέτο, έχει μετατραπεί σε ζημιογόνο κάτεργο.
Οι εργαζόμενοι "βάζοντας πλάτη" εργάζονται στην κυριολεξία «τσάμπα» παρακολουθώντας έντρομοι την διορισμένη κυβέρνηση σωτηρίας, να ξεπουλάει και να απαξιώνει το υπόλοιπο λιμάνι…
Ενδεικτικά θα σας αναφέρω:
Την απαλλαγή της cosco από την καταβολή φόρων, την παραχώρηση ενός προβλήτα 6πλάσιου μεγέθους και δυνατοτήτων απ’ ότι ο δικός μας, τις φιλικές διευθετήσεις με την cosco, τις συμφωνίες με την Msc, την δική μας αναδουλειά δήθεν λόγω οικονομικής κρίσης.
Συνέπεια όλων αυτών;
Το λιμάνι μας να παραμένει άδειο, ενώ ο παραχωρημένος προβλήτας ΙΙ σφύζει από καράβια, που τα δουλεύουν αναλώσιμοι εργαζόμενοι ενός δουλικού καθεστώτος!
Αυτό εννοούν κάποιοι όταν αναφέρονται στην ανταγωνιστικότητα;
Είμαστε άραγε τόσο αφελείς ώστε να μην βλέπουμε ότι όλα αυτά είναι μια οργανωμένη πολιτική σκευωρία για να καταστεί ο ΟΛΠ προβληματικός;
Από τη άλλη, δοκιμάσαμε την αναποτελεσματική πολιτική των συνδικαλιστικών μας οργάνων.
Τους παρακολουθήσαμε να νίπτουν τας χείρας των ως άλλοι πόντιοι Πιλάτοι μπροστά στο σκανδαλώδες θέμα της ιδιωτικοποίησης, της κατασυκοφάντησής μας από τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ, καθώς επίσης και στην παθητική στάση που διατήρησαν απέναντι στην αντισυνταγματική κοινή υπουργική απόφαση, η οποία επιτρέπει 5 χρόνια τώρα να υπάρχουν στον κλάδο εργαζόμενοι ενός κατώτερου Θεού.
Ακόμα κι όταν η μαζικότητά μας έτασσε το περαιτέρω, ακόμα κι όταν η απαξίωσή μας έπαιρνε σάρκα και οστά, αυτοί οπισθοχωρούσαν μπρος στις απειλές της κυβέρνησης για lock out, αλλαγή του ωραρίου, καθαίρεση των συμβάσεων κλπ. Αλήθεια, τι απ’ όλα αυτά δεν είναι σήμερα προς υλοποίηση; Απέδωσαν καρπούς οι διαπραγματεύσεις τους; Έπαψε η κλαδική κομματικοποίηση κι η εξυπηρέτηση στους πολιτικούς τους μέντορες; Ίσα ίσα, τις αγωνιστικές τους ατάκες του τύπου «το παλεύουμε», «αγωνιζόμαστε», «είμαστε σε καλό δρόμο» κλπ, τις αντικατέστησαν με το «μη μιλάς, δε βλέπεις τι γίνεται έξω;».
Απώτερος σκοπός μας ήταν να φτιάξουμε βουλευτές και υπουργούς, υπονομεύοντας το δικό μας παρόν και το μέλλον των παιδιών μας;
Ήταν σκοπός μας, να ξεκινήσουμε από το μηδέν προδίδοντας παράλληλα το παρελθόν και τους αγώνες άξιων που είχαν στόχο να χτίσουν ένα ελεύθερο και υγιές λιμάνι;

Κλείνοντας, θα σας αναφέρω μια πρόσφατη έρευνα του Πανεπιστημίου
του Μπουένος Άιρες για τη σημερινή κατάσταση στην Αργεντινή, η οποία ανατρέπει τις κυβερνητικές κινδυνολογίες περί πτωχεύσεως:
Στην Αργεντινή σήμερα λειτουργούν υπό εργατικό έλεγχο 205
συνεταιριστικές και επανακρατικοποιημένες επιχειρήσεις, που όχι μόνο επιβίωσαν, αλλά διεύρυναν και τις δραστηριότητές τους. Απασχολούν στο σύνολο 9362 άτομα, ενώ οι αποφάσεις για τον τρόπο λειτουργίας της καθεμιάς επιχείρησης, λαμβάνονται συλλογικά και δημοκρατικά στο πλαίσιο συνελεύσεων με τη συμμετοχή του συνόλου των εργαζομένων…

*Η ιστορία έδειξε ότι είναι επιβεβλημένη πλέον η ενοποίηση των ανεξάρτητων αγωνιστικών φορέων για να υπάρξει μια άλλη μέρα για τους εργαζόμενους!

*Είναι επιβεβλημένη η διάλυση και ο εξοστρακισμός του σάπιου πολιτικού συστήματος και η δημιουργία μιας νέας πολιτικής σκηνής στη χώρα μας, από καταρτισμένους κι έμπειρους επιστήμονες, αλλά και ανθρώπους με συνεπή και διαυγή πορεία στη ζωή τους.

Πρέπει να παλέψουμε για να επιστρέψουν στην κατοχή μας τα καταπατημένα κεκτημένα μας!

Πρέπει να ανασάνουμε από το τεχνητό αδιέξοδο που μας έχουν οδηγήσει τα πολιτικοεπιχειρηματικά συμφέροντα !

Πρέπει να εργαστούμε για μας, να ορθώσουμε ανάστημα και να επικαλεστούμε τις διατάξεις του διεθνούς δικαίου περί επαχθούς χρέους!

Πρέπει και οφείλουμε έστω και την ύστατη στιγμή να διασφαλίσουμε στα παιδιά μας, ένα μέλλον που τους αξίζει και όχι αυτό που διαφαίνεται ότι τους επιφυλάσσει το γιαουρτωμένο πλέον πολιτικό σύστημα της χώρας μας!"

Το βίντεο τής ομιλίας μας εδώ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Λόγια χαραγμένα στη σκουριά...