Διέξοδος στη λεωφόρο της μοναξιάς...

Δευτέρα, μα την μονοτονία της, τη λούζει ένας ανοιξιάτικος ήλιος...
Ίσως είναι η πρώτη χρονιά που νιώθω να σιχαίνομαι τη μυρωδιά
από τις ανθισμένες νεραντζιές στο δρόμο, να μην θέλω να μπει
η άνοιξη, να μην θέλω να 'ρθει το Πάσχα...
Ίσως γιατί δεν έχω τίποτα να περιμένω απ' αυτό το μαρτυρικό
κύλισμα του χρόνου, που σίγουρα δεν μου φέρνει τίποτα καλό
για να ελπίζω. Ίσως επειδή στο βάθος νιώθω ευνουχισμένος εραστής
ενός στείρου ονείρου το οποίο όσο κι αν κυνηγώ ποτέ δε θα βιώσω...
Αναδουλειά στο λιμάνι, κι εγώ δεν αντέχω
να παλεύω με φαντάσματα,
όμηρος στα χειμωνιάτικα ντουβάρια...
Φεύγω, είπα σε μένα και σηκώθηκα...
-Μα δε βαριέσαι... πετάχτηκε ο κακός μου εαυτός.
-Φεύγω, τέλος...
Αλλάζω ρούχα, σιγά, μην ξυπνήσω τον μικρούλη μου...
-Που πας; ακούστηκε η φωνή της και προκάλεσε ένα βλέμμα μου
που δε χωράει δεύτερη κουβέντα...
-Πνίγομαι, φεύγω... της λέω.
-Καλά, καλά... μόνο να προσέχεις...
Βγήκα στο δρόμο...
Πιστή, αγέρωχη κι έτοιμη για όλα με περίμενε γεμάτη λαχτάρα,
όπως 22 χρόνια τώρα.
Πάμε, της είπα ενώ την χάιδεψα στοργικά στο ντεπόζιτο...
Ένα μεσημεριανό όνειρο, να την ακούω να γουργουρίζει
στην παραλιακή, ν' ανάβω τσιγάρο στο φανάρι και να φεύγω
μαζί της για να με πάει εκεί... στην άλλη, παντοτινή,
μεγάλη αγάπη μου, χωρίς να ζηλεύει, χωρίς να διαμαρτύρεται,
χωρίς να με προδίδει... Απλά να μ' εμπιστεύεται...


-Μου 'λειψες πολύ... μου είπε με παράπονο...
-Ξέρεις, δουλειές, ψυχολογία...
-Ξέρω... ξέρω... Ας τ' αφήσουμε τώρα αυτά...
Έλα αγκαλιά μου, μίλα μου, αφήσου όσο είναι ακόμα μεσημέρι
και μας φωτίζει ο ήλιος...


...Μην πονάς, δε σου 'χω πει; Είμαι δικιά σου κι είσαι δικός μου
κι αυτό δεν αλλάζει με τίποτα...
Μην πονάς, εγώ δε θα σε προδώσω ποτέ...
-Σε λατρεύω θάλασσά μου, της είπα και κοίταξα τον ήλιο που
βούταγε στα χρυσαφένια της νερά...
Ανέβηκα στην πιστή μηχανή μου και πήρα το δρόμο του γυρισμού...
Τι κι αν το δεξί μου χέρι μαστιγώνει 40 άλογα εγώ παραμένω
στη δεξιά λωρίδα ένας όχι βιαστικός διαβάτης
της λεωφόρου της μοναξιάς...
Τι κι αν χτυπάει το πρόσωπό μου αλύπητα ο αέρας...
Δακρύζουν τα μάτια μου ή μήπως κλαίω...
Τι κι αν ακούω γύρω μου χιλιάδες μουσικές, εγώ μένω σ' αυτό:

https://www.youtube.com/watch?v=WWvyouyatrs

Άραγε είναι ο ήχος ενός ονείρου;
Δεν ξέρω...