...Όλοι κάποτε ευχόμαστε να ζήσουμε το "Γελαστό απόγευμα" που 'ναι χαμένο
κάπου στα εφηβικά μας όνειρα...
Άλλοι το βρήκαμε κι άλλοι δυστυχώς όχι...
Είμαστε εδώ για να μοιραστούμε τις σκέψεις μας , απλά , ειλικρινά ,

έστω στο χρόνο τ' απογευματινού
μας καφέ...
Ν' ανταλλάξουμε απόψεις...
Να επικοινωνήσουμε έστω...
Ελεύθερα , εχέμυθα κι ανώνυμα αν προτιμάτε...

Καλώς ήλθατε στο "Γελαστό απόγευμα"

Στέλιος



Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

Διέξοδος στη λεωφόρο της μοναξιάς...


Δευτέρα, μα την μονοτονία της, τη λούζει ένας ανοιξιάτικος ήλιος...
Ίσως είναι η πρώτη χρονιά που νιώθω να σιχαίνομαι τη μυρωδιά
από τις ανθισμένες νεραντζιές στο δρόμο, να μην θέλω να μπει
η άνοιξη, να μην θέλω να 'ρθει το Πάσχα...
Ίσως γιατί δεν έχω τίποτα να περιμένω απ' αυτό το μαρτυρικό
κύλισμα του χρόνου, που σίγουρα δεν μου φέρνει τίποτα καλό
για να ελπίζω. Ίσως επειδή στο βάθος νιώθω ευνουχισμένος εραστής
ενός στείρου ονείρου το οποίο όσο κι αν κυνηγώ ποτέ δε θα βιώσω...
Αναδουλειά στο λιμάνι, κι εγώ δεν αντέχω
να παλεύω με φαντάσματα,
όμηρος στα χειμωνιάτικα ντουβάρια...
Φεύγω, είπα σε μένα και σηκώθηκα...
-Μα δε βαριέσαι... πετάχτηκε ο κακός μου εαυτός.
-Φεύγω, τέλος...
Αλλάζω ρούχα, σιγά, μην ξυπνήσω τον μικρούλη μου...
-Που πας; ακούστηκε η φωνή της και προκάλεσε ένα βλέμμα μου
που δε χωράει δεύτερη κουβέντα...
-Πνίγομαι, φεύγω... της λέω.
-Καλά, καλά... μόνο να προσέχεις...
Βγήκα στο δρόμο...
Πιστή, αγέρωχη κι έτοιμη για όλα με περίμενε γεμάτη λαχτάρα,
όπως 22 χρόνια τώρα.
Πάμε, της είπα ενώ την χάιδεψα στοργικά στο ντεπόζιτο...
Ένα μεσημεριανό όνειρο, να την ακούω να γουργουρίζει
στην παραλιακή, ν' ανάβω τσιγάρο στο φανάρι και να φεύγω
μαζί της για να με πάει εκεί... στην άλλη, παντοτινή,
μεγάλη αγάπη μου, χωρίς να ζηλεύει, χωρίς να διαμαρτύρεται,
χωρίς να με προδίδει... Απλά να μ' εμπιστεύεται...


-Μου 'λειψες πολύ... μου είπε με παράπονο...
-Ξέρεις, δουλειές, ψυχολογία...
-Ξέρω... ξέρω... Ας τ' αφήσουμε τώρα αυτά...
Έλα αγκαλιά μου, μίλα μου, αφήσου όσο είναι ακόμα μεσημέρι
και μας φωτίζει ο ήλιος...


...Μην πονάς, δε σου 'χω πει; Είμαι δικιά σου κι είσαι δικός μου
κι αυτό δεν αλλάζει με τίποτα...
Μην πονάς, εγώ δε θα σε προδώσω ποτέ...
-Σε λατρεύω θάλασσά μου, της είπα και κοίταξα τον ήλιο που
βούταγε στα χρυσαφένια της νερά...
Ανέβηκα στην πιστή μηχανή μου και πήρα το δρόμο του γυρισμού...
Τι κι αν το δεξί μου χέρι μαστιγώνει 40 άλογα εγώ παραμένω
στη δεξιά λωρίδα ένας όχι βιαστικός διαβάτης
της λεωφόρου της μοναξιάς...
Τι κι αν χτυπάει το πρόσωπό μου αλύπητα ο αέρας...
Δακρύζουν τα μάτια μου ή μήπως κλαίω...
Τι κι αν ακούω γύρω μου χιλιάδες μουσικές, εγώ μένω σ' αυτό:

https://www.youtube.com/watch?v=WWvyouyatrs

Άραγε είναι ο ήχος ενός ονείρου;
Δεν ξέρω...

12 σχόλια:

  1. Είχες χαθεί στα φαντάσματά σου!
    Υπέροχο κείμενο δεν ξέρω γιατί αισθάνομαι κάθε σου συναίσθημα.Ισως ο τρόπος γραφής μ'αγγίζει ή κοινή μας αγάπη!
    Κάθε φορά που αποχαιρετώ το Πειραιά το μυαλό μου πηγαίνει στα προβλήματά σου στις ανησυχίες σου.

    Καλό βράδυ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κάθε που κοιτώ τη θάλασσα σκέφτομαι που οδηγεί και το πόσο τυχερή είσαι που δεν χρειάζεται να κάνεις πολύ δρόμο για να βρεθείς κοντά της...
    Έχω μνήμες πολλές και δεσμούς με τη Σύρο... Βέβαια θα σκεφτώ πολύ να σου συγχωρήσω που πέρασες απ' το λιμάνι μου και δεν ήρθες για μια ρακή και λουκούμι στο καπηλειό μου...
    Με το καλό πολίτης ο λεβέντης σου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κοίτα να 'σαι πάντα καλά...
    Κι αν υπάρχουν στιγμές που σε παίρνει από κάτω... πάντα υπάρχει ο μαγικός τρόπος να τις διώξεις μακριά... (...έστω και προσωρινά...)

    Τη ζήλεψα τη θάλασσά σου...!
    Φιλί τιγρένιο πάρε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Με παίρνει από κάτω, με παίρνει και με σηκώνει, με παίρνει αγκαλιά της... Σημασία έχει πως για να φύγω πρέπει πάντα να περνάω απ' τη λεωφόρο της μοναξιάς... Κι είναι στενή σαν μονοπάτι η ρημάδα...
    Αρμυρό φιλί, λιμανίσιο, Τιγρίνα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δεν έχω λόγια...
    σιωπώ....
    μία από τις ομορφότερες και πιο λυρικές σου αναρτήσεις...
    Κι οι φωτογραφίες όνειρο...
    και το τραγουδάκι άπαιχτο!!
    Αχ έσταξε στην ψυχή μου αλμύρα και γαλάζιες νότες...
    Τέλεια αρμονία!
    :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μαριάννα μου τις περισσότερες φορές η σιωπή μεταξύ αληθινών ανθρώπων δίνει πολλές περισσότερες ερμηνείες απ' όσα όλα τα λόγια του κόσμου μπορούν να πουν... Η σιωπή για μένα είναι πλέον κυρίαρχη μορφή έκφρασης, έχοντας σιχαθεί το ψέμα και την υποκρισία από "ανθρώπους" που εμπιστεύτηκα... Τον τελευταίο καιρό μελετάω μια όχι τόσο άτροπη μέθοδο εξαφάνισης από το διαδίκτυο μόνο και μόνο επειδή χρωστάω, σε σας τους φίλους μου, μια πιο τίμια αποχώρηση, αφού με στηρίξατε και με τιμάτε με τη φιλία σας, σ' όλες τις δύσκολες κι άσχημες στιγμές που πέρασα...
    Θα βρω τον τρόπο να σας κάνω να μη λυπηθείτε με την αποχώρηση μου και να μην φύγω νύχτα, σαν κλέφτης κι άτιμος, σαν φυγάς που καταχράστηκε όλα όσα με αγάπη κάποιοι του εμπιστεύτηκαν... Να φύγω όπως ήρθα: Με ανοιχτή καρδιά, καθαρή ψυχή και παλικαρίσια...
    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Γλυκιά μου Αρτίστα... Συγχώρα με...
    Αλλού τραβάει η ψυχή, πιο μέσα, πιο βαθιά στο πουθενά...
    Ίσως, φεύγοντας απ' όσα σε ματώνουν, την ιδιοτέλεια, την καπήλευση της κατάθεσης ψυχής και την υπέρβαση της εμπιστοσύνης, ίσως τότε λοιπόν,
    ψυχή και πνεύμα να γίνουν πιο γαλήνια...
    Ίσως να πρέπει να περάσω μόνος και σιωπηλός τη δική μου εβδομάδα των παθών... Κι έχω να μετανιώσω για πολλά!!!
    Σε φιλώ, ευλογημένη Ανάσταση και υγεία σ' όλους!!!
    Και μην ξεχνάτε: Αγάπη!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αγάπη και αλληλεγγύη Στέλιο μου,
    αυτό είναι πια το μόνο μήνυμα που μπορεί να δώσει ελπίδα στον κοσμο αυτό!
    Και η αγάπη η ανιδιοτελης και άδολη μεταξύ φίλων καρδιακών είναι ένα αποκούμπι της ψυχής μας...
    Θα φύγεις??
    Θα έλεγα μη το κάνεις!
    Λείψε όσο θες, όμως άσε ανοιχτό το @σπιτάκι σου αυτό να γυρίσεις όποτε η καρδιά σου το γουστάρει... και εμείς να μπαινοβγαίνουμε και να οσφριζόμαστε την ανεξίτηλη στο @χώρο αυτό @παρουσία σου...
    Καλό Πάσχα καλέ μου φίλε, με υγεία και ψυχική ανάταση!!
    Σε φιλώ με την αγάπη μου
    :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μερικές φορές νιώθω απολύτως ανίκανος να σχολιάσω, να παρατηρήσω, να υπογραμμίσω κάτι σε ένα κείμενο. Κυρίως, όταν αυτό είναι νάμα εξομολόγησης. Παγώνω. Και σκέφτομαι πως η σιωπή μου θα ήταν το μόνο όπλο αυτοάμυνας. Αλλά ξέρεις κάτι; Στη φλέβα του χρόνου μας πρέπει να κάνουμε μετάγγιση. Όχι για να επιβιώσει το ημιθανές. Αλλά για να αναστηθεί ο "θνήσκων θεός" που κρύβεται μέσα μας. Θέλεις να το πεις όνειρο; Στόχο; Ταξίδι; Θάλασσα; YOU name it! Κάποτε, όταν δίδασκα στην α΄γυμνασίου το "Ο γέρος και η θάλασσα" του Χεμινγουέι, φτάσαμε στο συμπέρασμα μαζί με τα παιδιά ότι η θάλασσα είναι ο Θεός. Παρακινδυνευμένη ερμηνεία αλλά εκείνη την ώρα αυτό ένιωσαν. Και γιατί αυτό που νιώθουμε ότι μας εκφράζει να μην το λέμε;
    Εκάνα κατάχρηση χώρου και χρόνου. Και μάλιστα αφότου είπα ότι θα σιωπήσω. Αλλά, αν το καλοσκεφτείς αυτό έκανα.

    Να είσαι καλά και πάντα έτοιμος για καινούργια ταξίδια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Η θάλασσα είναι και ο δικός μου αγαπημένος προορισμός..!! Γιαυτό όταν έχω προβλήματα πηγαίνω και κάθομαι πλάι της και της μιλάω, θέλω να την κοιτάζω και να γαληνεύει η ψυχή μου...!!! Η καλύτερη μου φίλη είναι... τουλάχιστον αυτή δεν θα με προδώσει ποτέ..!! Μονο όταν είμαι κοντά της ξεχνάω την ατελείωτη μοναξιά της ζωής μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Μαγικη στοχαστικη εκφραση Στελιο!!!Μαθημα για να αγαπησει καποιος τη ζωη,μεσα απο την απλοτητα και την ηρεμια..μακρια απο την προσφυγη σε υλικα αγαθα!Η πραγματικη αξια κρυβεται στα συναισθηματα που σε κατακλυζουν κατα τη διαρκεια απλων καθημερινων στιγμων..
    Κειμενο που ταξιδευει το νου και υπενθυμιζει οτι η ομορφια υπαρχει στην καθημερινοτητα μας, ομως δεν επιτρεπουμε στον εαυτο μας να την δει.. Μπραβο και παλι μπραβο~!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Λόγια χαραγμένα στη σκουριά...