...Όλοι κάποτε ευχόμαστε να ζήσουμε το "Γελαστό απόγευμα" που 'ναι χαμένο
κάπου στα εφηβικά μας όνειρα...
Άλλοι το βρήκαμε κι άλλοι δυστυχώς όχι...
Είμαστε εδώ για να μοιραστούμε τις σκέψεις μας , απλά , ειλικρινά ,

έστω στο χρόνο τ' απογευματινού
μας καφέ...
Ν' ανταλλάξουμε απόψεις...
Να επικοινωνήσουμε έστω...
Ελεύθερα , εχέμυθα κι ανώνυμα αν προτιμάτε...

Καλώς ήλθατε στο "Γελαστό απόγευμα"

Στέλιος



Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2008

Ένα κατάλευκο...γελαστό απόγευμα...

...13 Φλεβάρη 2004...
...17 Φλεβάρη 2008...
Το κοινό που 'χουν αυτές οι μέρες είναι η επίσκεψη της νοσταλγίας ντυμένης στα λευκά...Φωνές πάλι κατάκλυσαν τη γειτονίτσα μας, άτσαλα οι πιτσιρικάδες ξέστρωναν ότι η φύση έστρωσε πάνω στ' αυτοκίνητα, λείπουν αρκετοί απ' την τότε παρέα μας...κι έχουν έρθει άλλοι...που μας έκαναν πιο "σοβαρούς"...
Αναστέναξα, κοίταξα κλεφτά πίσω μου το σοκάκι μπαίνοντας στο σπίτι κι έτρεξα να σου δώσω στο χεράκι αυτό που μόλις έκλεψα...
Μια χούφτα χιόνι... την άγγιξες δειλά και την πέταξες αδέξια γελώντας στο δρόμο...
"-Πάμε μέσα μικρούλη, θα κρυώσεις...αυτή ήταν η πρώτη σου επαφή με το χιόνι..."
Στην προηγούμενη χιονόπτωση ήσουν στην κοιλίτσα της μανούλας...μικρέ μου!

9 σχόλια:

  1. Φιλε, να τον χαιρεσαι τον μικρουλη σου. Και ευχομαι να ζησει περισσοτερες ασπρες μερες.
    (διευκρινιση για οσους δεν καταλαβαν, οχι για το Στελιο: δεν εννοω απο χιονι).

    Καλο βραδυ φιλε!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΣΤΕΛΙΟ ΔΕΝ ΕΧΩ ΝΑ ΠΡΟΣΘΕΣΩ ΤΙΠΟΤΑ ΣΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ ΜΑΣ ΑΝΤΩΝΗ,ΜΕ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΕΙ....ΦΙΛΑΚΙΑ ΓΛΥΚΑ ΣΤΟ ΑΝΤΡΑΚΙ ΣΟΥ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αντώνη μου,
    Καιτάρα μου,
    καλησπέρα σας...εύχομαι κάθε καλό να σας το δώσει απλόχερα ο Θεούλης όπως έδωσε και σε μένα φίλους σαν εσάς...Ευχαριστώ για την θαλπωρή, καλή εβδομάδα και να προσέχετε πολύ!!!
    Φιλιά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΦΙΛΑΡΑΚΙ ΜΟΥ,ΕΣΥ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ ΜΕ ΤOΥΣ ΜΑΥΡΟΥΣ ΛΥΚΟΥΣ!!!ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΜΑΣΑΜΕ ΕΜΕΙΣ...ΕΤΣΙ?ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΕΛΙΟ ΜΑΣ,ΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Γειά σου, Στέλιο και εύχομαι να χαρείς πολλά άλλα τέτοια γελαστά απογεύματα με τον γιό σου, ο οποίος είναι απίθανος (...εμ, από που θα έπαιρνε το παιδί;) Το άρθρο σου μου έφερε κάτι άλλο στο νου. Αν νομίσεις ότι "σοβαρεύει" πολύ τα πράγματα, μια και το δικό σου άρθρο είναι τρυφερό και γαλήνιο, σε παρακαλώ να σβήσεις το δικό μου σχόλιο.
    Το γελαστό σου απόγευμα λοιπόν με έκανε να σκεφτώ το μουντό λευκό πρωινό της επόμενης μέρας.
    Το πρωινό των σαστισμένων υπαλλήλων (κυρίως του ιδιωτικού τομέα) που βλέπουν ότι είναι αδύνατον να πάνε στη δουλειά, σκέφτονται όμως πως να το πουν! Κι αν υπήρχε κάποιος απίθανος τρόπος να φτάσουν στη δουλειά, που δεν τον σκέφτηκαν; Κάποιος τρόπος πέρα απ'τα μέσα μαζικής μεταφοράς που είχαν εξαφανιστεί, και τα αμάξια τους που δεν κινούνταν λόγω του χιονιού;
    Το πρωινό των υψηλόβαθμων στελεχών που με τις πολυτελείς τζιπάρες που ανεβαίνουν βουνά σαν να είναι ίσιωμα, έφταναν στις εταιρίες τους και αγανακτησμένοι αναρωτιόνταν γιατί δεν είχαν έρθει οι άλλοι. "Πως τα κατάφεραν οι ίδιοι να φτάσουν; Έτσι έπρεπε να προσπαθήσουν και οι άλλοι. ...Αλλλά όλοι να λουφάρουν ψάχνουν!"
    Το πρωινό των σχολείων που μπορούμε εύκολα να κλείνουμε, μια και δεν μας κοστίζει τίποτα, και ταυτόχρονα μπορούμε να δείχνουμε ότι ενδιαφερόμαστε κιόλας, αλλά μη μας ζητάτε να κυρήξουμε γενικά αργία, γιατί αυτό... κοστίζει και γι'αυτό κάνουν άλλοι κουμάντο. Μπορούμε όμως να φωνάζουμε μέσα απ'τις τηλεοράσεις και να τονίζουμε ότι "οι δρόμοι είναι σαν ξυράφι" και να σας συνιστούμε "να είσται πάρα μα πάρα πολύ προσεκτικοί!!" γιατί τα κατάγματα αυτές τις μέρες πολλαπλασιάζονται. Ε, τι άλλο θέλετε να κάνουμε για σας;
    Εύχομαι λοιπόν τα γελαστά σου απογεύματα να μην ακολουθούνται από τέτοια πρωινά, φίλε μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μάνο μου θα κατάλαβες ότι η θέση σου ήταν η "βόλτα που μου 'κοψε το σπείρωμα"...Φόρτωσα απόψε κι αυτό φαίνεται πιστεύω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ...και μην ξεχνάς Μάνο μου 7/1/2004 το ατύχημα με τις 5 τούμπες που είχα στη Βάρης-Κορωπίου λόγω παγετού...
    Ήταν επειδή ήμουν "στέλεχος" της εταιρείας κι ήταν αδιανόητο να λείπω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αμ, εγώ το θυμάμαι, Στέλιο μου. Αυτοί που θά ΄πρεπε να το θυμούνται περισσότερο, αυτοί τα ξεχνούν κάτι τέτοια όταν έρθει η ώρα. Αλλά τι να λέμε....!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Λόγια χαραγμένα στη σκουριά...