...Απο μικρός σιχαινόμουν αυτή τη μέρα.Γενικά δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με τις γιορτές, τα πανηγύρια κτλ...μου την έδινε στα νεύρα θυμάμαι να με ντύνουνε σαν μικρό επιχειρηματία και να με πηγαίνουν απο δω κι εκεί στους θείους με τα πουλόβερ και τα γραμμόφωνα, σε μουντές τραπεζαρίες με βαριά άβολα βελούδινα έπιπλα και αυτές τις "σερβάντες" σαν τεράστια φέρετρα...
Πλακώναν οι μεγάλοι τα "ουισκάκια" και τα μεγαλύτερα ξαδέρφια κάνα βερμούτ (γιατί δεν υπήρχε και τίποτ' άλλο στο μαγαζί) κι εγώ έπρεπε να κάθομαι στην άκρη του καναπέ και να μη συμμετέχω σε καμμία κουβέντα παρά μόνο να κοιτάζω τα απαίσια κεντητά κάδρα που κοσμούσαν τους τοίχους ανάμεσα στις απλίκες...
...Τα χρόνια πέρασαν, σταμάτησα τα σούρτα-φέρτα με τους θείους, είμαι στο σπίτι που πάντα ονειρευόμουν, μαζεύω κόσμο και γιορτάζω όποια μέρα του χρόνου γουστάρω...
Μ' ένα πράγμα όμως δε συμφιλιώθηκα ποτέ...
Τ' ότι κάθε χρόνο τέτοια μέρα, μεγαλώνω ένα χρόνο ακόμα...
Όχι πως δεν τα πάω καλά με την ηλικία μου...Ούτε φοβάμαι που ο θάνατος έρχεται ένα βήμα πιο κοντά...
Αυτό που με θυμώνει είναι πως δεν έζησα μέχρι τώρα με την ένταση "στα κόκκινα"...
Δεν έκανα όλ' αυτά που ήθελα και θα μπορούσα να κάνω για να γίνει ο κόσμος καλύτερος...
Δεν ξέρω τι, μα νιώθω πως όλοι μας έχουμε κλείσει έστω μια φορά τα μάτια μπροστά σε κάτι που συμβαίνει κι ίσως πονά τον διπλανό μας...
Ίσως ακόμα να βαρεθήκαμε ν' ασχοληθούμε με το παιδάκι που κάθεται στον καναπέ, στην απομόνωση...Δεν ξέρω τι θα καταλάβετε απ' όλα αυτά, ίσως είναι μια κατάθεση σκέψεων, ίσως είναι μια αφηρημένη τέχνη που άλλος βλέπει μια νεκρή φύση κι άλλος εμπνέεται ζωή...
Χρόνια καλά, στους εορτάζοντες...
Πλακώναν οι μεγάλοι τα "ουισκάκια" και τα μεγαλύτερα ξαδέρφια κάνα βερμούτ (γιατί δεν υπήρχε και τίποτ' άλλο στο μαγαζί) κι εγώ έπρεπε να κάθομαι στην άκρη του καναπέ και να μη συμμετέχω σε καμμία κουβέντα παρά μόνο να κοιτάζω τα απαίσια κεντητά κάδρα που κοσμούσαν τους τοίχους ανάμεσα στις απλίκες...
...Τα χρόνια πέρασαν, σταμάτησα τα σούρτα-φέρτα με τους θείους, είμαι στο σπίτι που πάντα ονειρευόμουν, μαζεύω κόσμο και γιορτάζω όποια μέρα του χρόνου γουστάρω...
Μ' ένα πράγμα όμως δε συμφιλιώθηκα ποτέ...
Τ' ότι κάθε χρόνο τέτοια μέρα, μεγαλώνω ένα χρόνο ακόμα...
Όχι πως δεν τα πάω καλά με την ηλικία μου...Ούτε φοβάμαι που ο θάνατος έρχεται ένα βήμα πιο κοντά...
Αυτό που με θυμώνει είναι πως δεν έζησα μέχρι τώρα με την ένταση "στα κόκκινα"...
Δεν έκανα όλ' αυτά που ήθελα και θα μπορούσα να κάνω για να γίνει ο κόσμος καλύτερος...
Δεν ξέρω τι, μα νιώθω πως όλοι μας έχουμε κλείσει έστω μια φορά τα μάτια μπροστά σε κάτι που συμβαίνει κι ίσως πονά τον διπλανό μας...
Ίσως ακόμα να βαρεθήκαμε ν' ασχοληθούμε με το παιδάκι που κάθεται στον καναπέ, στην απομόνωση...Δεν ξέρω τι θα καταλάβετε απ' όλα αυτά, ίσως είναι μια κατάθεση σκέψεων, ίσως είναι μια αφηρημένη τέχνη που άλλος βλέπει μια νεκρή φύση κι άλλος εμπνέεται ζωή...
Χρόνια καλά, στους εορτάζοντες...
Χρόνια Πολλά Στέλιο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣημασία έχει τι κάνεις από 'δω και πέρα!
Κοίτα μπροστά και προχώρα δυνατά!
Άρτεμις