...Όλοι κάποτε ευχόμαστε να ζήσουμε το "Γελαστό απόγευμα" που 'ναι χαμένο
κάπου στα εφηβικά μας όνειρα...
Άλλοι το βρήκαμε κι άλλοι δυστυχώς όχι...
Είμαστε εδώ για να μοιραστούμε τις σκέψεις μας , απλά , ειλικρινά ,

έστω στο χρόνο τ' απογευματινού
μας καφέ...
Ν' ανταλλάξουμε απόψεις...
Να επικοινωνήσουμε έστω...
Ελεύθερα , εχέμυθα κι ανώνυμα αν προτιμάτε...

Καλώς ήλθατε στο "Γελαστό απόγευμα"

Στέλιος



Πέμπτη 13 Ιουνίου 2013

Ζητώ συγνώμη...


Θα 'θελα πολύ να σχολιάσω ξανά, 
όλα τα άκρως φασιστικά που γίνονται... 
Ξανά τα ίδια να πω; Τουλάχιστον εμείς 
που συχνάζουμε εδώ, τα  περιμέναμε!!! 
Θα σε παρακαλέσω όμως ν' ακούσεις 
αυτό το τραγούδι... 
Το ερμηνεύει ο Γιάννης Μηλιώκας, 
κι αυτός έχει γράψει στίχους και μουσική!
Και θα σε διευκολύνω, βάζοντάς σου 
να διαβάσεις και τους στίχους... 

Ζητώ συγνώμη
Ένα τραγούδι θα σας πω σαν το νερό 
για όσους πολέμησαν κι αντέχουνε ακόμη 
θα 'πρεπε να το είχα γράψει από καιρό 
γι' αυτό και πρώτα ταπεινά ζητώ συγνώμη 

Σ' ένα ιατρείο μικρό της γειτονιάς 
πήγα να βγάλω κάτι ακτινογραφίες 
κι είδα ανθρώπους μιας παλιότερης γενιάς 
που περιμέναν του γιατρού τις οδηγίες

Είχε ησυχία λες και μπήκα σε ιερό 
κι είχανε όλοι του πατέρα μου τα χρόνια 
ο γέρος μου είχε πεθάνει από καιρό 
μα είχε προλάβει να χαρεί τρια εγγόνια 

Με τρόπο έριξα μια γρήγορη ματιά 
τέτοιο κατάντημα δεν είχα δει ποτέ μου 
κι όλα αυτά τα ξεχασμένα γηρατειά 
θα είναι σκέφτηκα ανάπηροι πολέμου 

Ο ένας είχε το 'να πόδι του λειψό 
άλλος το χέρι του δεμένο και πονούσε 
ο τρίτος φόραγε κολλάρο στο λαιμό 
και ένας άλλος την κυρά του κουβαλούσε 

Ο νους μου πήγε στον πατέρα μου ξανά 
τότε που μου 'λεγε τα βράδια ιστορίες 
σαν να 'ναι τώρα τον θυμάμαι να πονά 
και να μιλάει για νεκρούς και τραυματίες 

Κι όλοι αυτοί για τη δική μου λευτεριά 
έζησαν χρόνια κατοχής και τυραννίας 
ήταν κορίτσια και αμούστακα παιδιά 
και πολεμούσαν στα βουνά της Αλβανίας 

Μου είχαν χαρίσει μια ελεύθερη ζωή 
κι ότι κι αν ήμουν σε εκείνους το χρωστούσα 
κι ήτανε μες τα γηρατειά τους τόσο απλοί 
ούτε παράσημα φορούσαν ούτε λούσα 

Πρόσωπα τίμια χωρίς εγωισμό 
κι αν μες τον πόλεμο τα πάντα είχαν χάσει 
μ' ένα χαμόγελο και λίγο σεβασμό 
όλα όσα τράβηξαν θα τα είχανε ξεχάσει 

Ένιωσα ξάφνου μια τεράστια ντροπή 
έσκυψα κάτω κι είχα χάσει τη μιλιά μου 
μου 'ρθανε δάκρυα και κρατήθηκα πολύ 
και ευτυχώς που είχα μαζί μου τα γυαλιά μου 

Ένα τραγούδι θα σας πω σαν το νερό 
για όσους πολέμησαν και πολεμούν ακόμη 
θα 'πρεπε να το είχα γράψει από καιρό 
γι' αυτό και πρώτα ταπεινά ζητώ συγνώμη
Λυπάμαι που σε κάνω πάλι να λυπάσαι, 
μα το χαμόγελο έχει αξία μόνο 
όταν όλα γύρω είναι μαύρα, 
κι όταν πρέπει να παλέψεις για να το κερδίσεις... 
Εκεί είναι η μαγκιά των γελαστών!!!