...Όλοι κάποτε ευχόμαστε να ζήσουμε το "Γελαστό απόγευμα" που 'ναι χαμένο
κάπου στα εφηβικά μας όνειρα...
Άλλοι το βρήκαμε κι άλλοι δυστυχώς όχι...
Είμαστε εδώ για να μοιραστούμε τις σκέψεις μας , απλά , ειλικρινά ,

έστω στο χρόνο τ' απογευματινού
μας καφέ...
Ν' ανταλλάξουμε απόψεις...
Να επικοινωνήσουμε έστω...
Ελεύθερα , εχέμυθα κι ανώνυμα αν προτιμάτε...

Καλώς ήλθατε στο "Γελαστό απόγευμα"

Στέλιος



Τετάρτη 24 Αυγούστου 2011

Σκόρπια...


Λόγια φθηνά, μίμηση των λαοπλάνων,
περιγράφουν τη ζωή σου, μα εσύ κοιμάσαι...
Συνείδηση λες, μα το τομάρι σου διψάει για παρανομία...
Κάποιος γελοιογράφος είχε πει πως: "Όλη σου η ζωή είναι
μια μοναχική πορεία προς τον τάφο,
άσε που στο δρόμο μπορεί να πεθάνεις" μα εσύ γέλασες...
Γέλασες με το σαρκασμό, ή τη γελοιότητα της μοναξιάς σου;
Όχι, γέλασες με την δήθεν ασφάλεια του εγωισμού, ότι
δεν είσαι εσύ αυτός που περιγράφει, όμως ήρθαν βράδυα
που μούσκευαν τα δάκρυα το μαξιλάρι σου, που ήσουν μόνος,
μα την άλλη μέρα, όχι, δεν ήσουν εσύ...
Σέρνεις εδώ κι εκεί, ένα κορμί "βιτρίνα" που δεν πιστεύεις
πως κάποτε θα σε προδώσει, δίνεις τροφή σε κόλακες,
πολιτικούς που αύριο θα σε πουλήσουν, μα εσύ ξέρω, πάλι
θα τους αρνηθείς... Κυλάς το είναι σου σε βρώμικα σεντόνια,
και λες ότι δεν είναι μαζί σου η ψυχή σου, κι όμως ντρέπεσαι...
Σκεπάζεις στοργικά τον κλώνο σου, περήφανος που 'χεις
προσθέσει άλλον ένα κατάδικο,
στη λίστα του βόθρου που βουλιάζεις...
Και μένεις ώρες μες το μπάνιο, με το νερό καυτό,
λες και θα σ' εξαγνίσει,
μα τα σημάδια στην ψυχή είν' ανεξίτηλα, και η σκατίλα
έχει ποτίσει το πετσί, τα μάτια, την ανάσα σου...
Και συνεχίζεις το ταξίδι, για ένα καλύτερο αύριο λες, μα εσύ
μακραίνεις την Ιθάκη, εσύ γελάς στους αμόρφωτους διδάκτορες,
εσύ παινεύεις τους μακελάρηδες, απάτρηδες πολιτικούς...

Δευτέρα 8 Αυγούστου 2011

Όταν έχω εσένα...


Πνίγοντας ένα καλοκαίρι στην υπομονή,
χρωματίζοντας το γκρίζο της πόλης
με μόνη μπογιά τη σκέψη σου
στην παλέττα των χρωμάτων του μυαλού και της καρδιάς μου...
Παρακαλώντας να φύγει ένας Αύγουστος που ποτέ δεν ήρθε,
λαχταράω να 'ρθει ξανά το φθινόπωρο, κι ας με σκοτώσει...
Ας με χαρακώσει η βροχή, θα 'ναι λύτρωση μπρος στο μαρτύριο
της απουσίας, ας πάψει ο ιδρώτας κάθε βράδυ
να λούζει ανόητα το κορμί, χωρίς ουσία...
Ας φύγει το φεγγάρι που οι θνητοί περιμένουνε να λάμψει...
Ξέρω, ακόμα και ο θάνατος είναι γιορτή και πανηγύρι,
αρκεί ποτέ σου να μην πάψεις να είσαι εκεί...
Εκεί που σ' έχω χρόνια τώρα, και ζω...
Καπνός πικρός από τα χείλη μου θολώνει τη μορφή σου,
και ένα κόκκινο κρασί, βαθύ σαν αίμα αδειάζει
απ' το ποτήρι μου...
Θα 'μαι πάντα η σκιά σου, ο νοτιάς που θα σαλεύει
τα σεντόνια σου, η θύμιση, η αφή και η ελπίδα...